5. Haiku na wachlarzu

Dla jednych Walentynki, dla innych Międzynarodowy Dzień Dawania Książek, dla jeszcze jednych Dzień Singla. Dla nas, Yaoitynki~ To już drugi rok, w którym obchodzimy nasze specyficzne święto i tym razem chcemy się podzielić naszą celebracją również z Wami! 

（。ˇ ⊖ˇ）♡

Zapraszamy po raz kolejny do klimatycznego uniwersum nowożytnej Japonii "Haiku na wachlarzu", a tych, którym nie w smak angsty i historycyzm, częstujemy siódmym już rozdziałem naszej sesji "Zaliczenie". W tej odsłonie, wyjątkowo miłośnie.

Lawirując w zawiłościach studenckich obowiązków, postaramy się powrócić w marcu z kolejnym wpisem. Przepraszamy za zaniedbania, ale kto nie studiował, ten nie wie ;;. 

Yaoi is love, yaoi is life.

P.S. Inspirowane trochę Murakamim.

~*~

 – Dlaczego jesteś taki kobiecy?

Takanori wykonał swój rytualny, gorączkowy gest poszukiwania wachlarza za szarfą obi, którego rzecz jasna, w tej chwili przy sobie nie miał. Brak ten zreflektował energicznym potrząśnięciem rękawa, jakby zapomniał, że te od uniformu szkolnego nie są tak dzwoniaste jak od kimona. Prawdopodobnie tak jak w teatrze nō ten gest miał oznaczać, że poczuł się zmieszany. Matsumoto był tak metaforyczną osobą, że nierzadko trzeba było odczytywać jego nastrój z mowy ciała. Każdy gest dłoni, ramienia, pojedyncze bądź kilkukrotne mrugnięcie, rozczepienie palców i złożenie ich ponownie niczym wachlarz... Może to porównanie, które nasunęło się Suzukiemu było dziwaczne, ale panicz zachowywał się jak bohater liryczny w jakiejś balladzie – bardzo niedosłownie. Robił coś innego niż mówił, najpewniej mówił coś innego niż myślał, a przede wszystkim myślał coś innego niż czuł... Ale czy ludzie zawsze mówią to, co myślą i myślą to, co mówią?

- Pytasz o moją aparycję? - Takanori wykonał obcy Akirze ruch, przeszukując swoje kieszenie, co już tak eleganckie nie było. Krótkotrwale wrażenie prysło. Szczęśliwie jego ton wciąż był dostojny, opatrzony wytwornym słownictwem jak smukła kaligrafia mistrza na drzeworycie langowym.

Chłopak powoli pokręcił głową. Nie wiedział, o co pytał. Całokształt jego osoby był zniewieściały. Począwszy od delikatnych, spiłowanych paznokci, kończąc na jasnych włosach zawstydzających swoim połyskiem jedwab.

 - Wybacz, szukałem lusterka – przeprosił swojego rozmówcę za niepotrzebną pauzę i rozwarł puste dłonie, bo nie znalazł tego, czego szukał. - Kobiecy... - powtórzył do siebie. - Nie wiem, co masz na myśli...

To, że mojemu członkowi nie robi różnicy, czy jesteś kobietą czy mężczyzną. Buzuje w ten sam sposób - Akira uniósł się w myślach, czując, że panicz celowo gra na zwłokę. Zwodzi go. Powątpiewał jednak, aby chodziło mu o adorowanie go słodkimi słówkami, miał przy tym zbyt niewinny wyraz twarzy. Westchnął, próbując odpędzić swoje myśli od jego ust. To jakiś obłęd. Wciąż czuł między wargami dziwne mrowienie i lepkie uczucie waniliowego kosmetyku, który nawilżał ich powierzchnię. Ukradkiem zlizał go, stwierdzając z zawodem, że jest bezsmakowy i tłusty jak łój. Zdecydowanie lepiej smakował na ustach Takanoriego, które podbijały ją swoją niewytłumaczalną słodyczą.

- Właściwie to... Wszystko. Sposób w jaki się poruszasz, to jak wysławiasz, wyglądasz, ubierasz... Nawet pachniesz jak kobieta – zrobił zmieszaną minę, karcąc się w duchu za taką bezceremonialność. W końcu skomplementowanie cudzego zapachu było stanowczo zbyt zuchwałe, wręcz napastliwe. Takanori zachichotał i podwinął rękaw mundurka, aby powąchać swój wąski, blady nadgarstek. Jego nozdrza ledwo drgnęły, jakby nawet w tej czynności musiał być powściągliwy i oszczędny.

- Niczego nie czuję. Lecz moja okāsama używa francuskich perfum, to dopiero jest upajająca woń. Te wszystkie akordy zapachowe... Może masz na myśli to, że nasze ubrania są prane w mydlinach z dodatkiem olejków. Podobnie jest z naszymi kąpielami i balsamami – wyjaśnił, zapominając odwinąć z powrotem czarny mankiet swojego uniformu. Akira nie potrafił odciągnąć swojego oczarowanego spojrzenia od delikatnego przegubu ręki panicza. Widać było, że dłonie te nie znały znoju pracy fizycznej – grzechoczącego żwiru pod kolanami, wrzynającej rękojeści łopaty, suchego piachu w butach. Nie mógł jednak odmówić mu duchowego zaangażowania i determinacji w zdobywaniu swojego imponującego wykształcenia.

- W każdym razie... Powracając do twojego pytania – panicz ściągnął swoje brwi mocniej, chcąc nadać swojej cherubinowej twarzy poważniejszego wyrazu. Chłopak niechętnie odciągnął swój zafascynowany wzrok od wierzchu  dłoni, którą najchętniej ucałowałby jak brytyjski dżentelmen. - Może odnosisz takie, skądinąd pozorne, wrażenie, ponieważ jestem uczniem szkoły teatralnej. Nie jest to jednak nic imponującego, ta tradycja panuje w mojej familii od wczesnych pokoleń jej istnienia. Moja rodzina, klan Matsumoto, jest uznanym rodem wiodącym prym w teatrze kabuki. Zgodnie z panującym konwenansem, synowie mają obowiązek stać się pierwszoligowymi aktorami. Dlatego też... - Takanori wetknął swoją grzywkę za ucho i uśmiechnął się pobłażliwie. - Dlatego też jestem szkolony, aby zostać onnagata – odparł z dziwną kombinacją dumnego głosu ubranego w płaszczyk skromności. Zachowanie tej równowagi pomiędzy nobliwością a pokorą musiało być wynikiem lat dyscypliny; była to nienaśladowcza umiejętność panicza. Nikt inny tego nie potrafił; każdy brzmiałby przy tym nadęcie.

 - Onnagata – powtórzył za nim, przez chwilę ważąc sens powiedzianego mimochodem słowa. W jego wyobraźni powoli jak na papierze washi kaligrafowały się znaki. Dwa ideogramy. Onna – kobieta. Gata – figura. Jeden termin, a dogłębnie wyjaśniał wszystkie sprzeczności. Całą tajemnicę. Jego postawę, maniery, garderobę, intonację, a nawet pielęgnację ciała. Takanori miał stać się aktorem odgrywającym role kobiece. Wyłącznie role kobiece.

 - Za kilka miesięcy odbędzie się mój debiut. Z niecierpliwością czekam, kiedy w końcu dostanę scenopis. Odrobinę się stresuję dniem rozdziału ról, tym bardziej, że reżyserem sztuki będzie Yamazaki-shi. Rodzice są niezwykle zdeterminowani, abym odegrał którąś z postaci pierwszoplanowych. Najlepiej protagonistkę. Każda inna będzie dla nich oznaczała porażkę...

 - A jakie to ma znacznie dla ciebie? - Akira podłapał fałszywą nutę w głosie Takanoriego. Chłopak pokręcił głową.

 - Nie ma najmniejszego znaczenia – wygiął swoje wargi w swobodnym uśmiechu, który rozjaśnił jego twarzyczkę. Był to jednak uśmiech płynący nie z zewnątrz – powierzchowny jak dotychczas - lecz z wnętrza. - Chcę grać na deskach prawdziwego teatru. Na wielkiej scenie, przed oczami jeszcze większej publiczności. To dla mnie najważniejsze. Kiedy tylko stanę w światłach reflektorów, będzie to oznaczało spełnienie moich marzeń – jego oczy stały się odrobinę senne i zamglone, zupełnie jakby śnił na jawie o czymś niezwykle przyjemnym. - Dla niektórych trzymanie się scenariusza oznacza podporządkowanie i schemat, ale dla mnie bycie aktorem to przede wszystkim wolność. Możesz stać się na tę nieziemską chwilę kim tylko zapragniesz, zostawiając za kulisami całe życie doczesne. To coś jak reinkarnacja. Kontrolowana reinkarnacja dokonująca się za życia. Przybierasz coraz to nowsze wcielenia, nie tracąc wspomnień z poprzednich... A każda kolejna wzbogaca twoje życie o nowe kreacje.

Akira przyglądał mu się oniemiały. Opowiadał o swoim zawodzie z taką pasją i namiętnością, zupełnie jakby ważniejsze było dla niego życie sceniczne niż prywatne. Niż jego życie w ogóle. Jakby miał przy najbliższej sposobności poprosić kogoś innego o odegranie tej pośledniej roli, jaką był Matsumoto Takanori.

Będziesz wspaniałym aktorem – pomyślał, zamykając oczy. - Skoro potrafisz oszukać moje ciało.

- Będziesz wspaniałym aktorem – powtórzył na głos, nie otwierając oczu. - Mogę cię pocałować jeszcze raz?

Takanori spojrzał na Akirę spłoszony, schodząc ze świata swoich pomyślunków twardo na grunt sytuacji, w jakiej obecnie się znajdował. Zaduma wybiła go z taktu. Dlaczego Akira chciał go całować? Przeoczył coś?

- Czy to nie jest czasem moja kolej na rzucanie wyzwania? - ściągnął do siebie brwi, ukrywając rozbawienie za podirytowaniem.

- Skoro tak, to rzuć mi wyzwanie. Jeśli się odważysz – zaśmiał się Akira, dotykając mimowolnym ruchem tego białego nadgarstka, który nadal wyzierał zza rękawa czarnego mundurka w stylu pruskim. Takanori nie zabrał ręki. Nie zrobił swojej zgorszonej miny, ani miny pełnej niezrozumienia i dystansu. Nie zrobił niczego, co oznaczałoby sprzeciw ani nie poczuł, że ma przed nosem bańkę nietykalności panicza, którą roztaczał zawsze, kiedy chciał kogoś . Jego delikatne, przezroczyste włoski zjeżyły się pod palcami Akiry, jakby na samą myśl o odpowiedzi tchniętą przez usta; odpowiedzi która zebrała mu się na końcu języka niczym rosa na źdźble trawy i opadła soczyście.

- Pocałuj mnie.

Ten pocałunek, którym się połączyli był inny od poprzedniego. Z jednej strony przypominał zmagania z nieujeżdżonym rumakiem, z drugiej zabawę z motylem. Jedna natura wyrywała się do przodu, dzikiego cwału; druga była jak skrzydła motyla, które osiadały to tu, to tam, muskając delikatnie zmysły przez skórę.

Takanori wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale zwiesił jedynie głowę. Uśmiechnął się półgębkiem do siebie, jak chłopiec, który właśnie wrócił z karuzeli i nadal przeżywał w sobie niezapomnianą przejażdżkę. Jak gdyby wciąż kręciło mu się w głowie, we włosach czuł wiatr, a na skórze mrowienie. Od tej chwili to uczucie nie opuszczało Takanoriego na dłużej. Towarzyszyło mu coraz częściej, aż na stałe zagościło w jego klatce piersiowej. Jego życie stało się przejażdżką na  karuzeli.

Akira wzniósł podbródek chłopaka swoim kciukiem. Różowe usta same rozwarły się z mlaśnięciem, szepcząc bezwiedne „tak...”.

Shitamachi, Tokio, Japonia; 28. Dzień, 9. miesiąca, 10. roku ery Shōwa[1]

- Zauważyłeś? - Takanori siedział zaczytany w Asahi Shimbun. Nie odrywał swojego zaintrygowanego wzroku od kolumn zwartego, wertykalnie wydrukowanego tekstu. Trochę niechlujnego i chaotycznego – jak szeregi niezdyscyplinowanych żołnierzy zwołanych bez zapowiedzi na apel - ale wciąż czytelnego. Poranna prasa w zestawieniu z bawełnianą, kąpielową yukatą w karpie koi dodawały paniczowi śniadaniowego, niefrasobliwego wyglądu osoby bardzo codziennej. Tak codziennej, że powszedniej, a może wręcz namacalnej – prostego mieszczańskiego chłopaka po swojej porannej wizycie w łaźni, który jest w trakcie jedzenia  zupy miso. Takanori nie był już tak wytworny, raczej bardziej łobuzerski, a nawet minimalnie rozpasany przez symboliczny strój, który wydawał się być bardziej obowiązkiem niż  - jak dotychczas – ozdobą. Nawet jego stopy były wyzywająco bose, bez włożonych eleganckich skarpet. To zadziwiające, że u arystokratów nawet tak prozaiczna część garderoby jak skarpetki była szykowna.

- Niby co? - Akira zapuścił żurawia przez ramię Takanoriego, łypiąc kątem oka do artykułu, na którym była otwarta gazeta. - Znowu ultranacjonaliści?

- Nie, nie. Nie miałem na myśli gazety – zamknął pospiesznie dziennik, składając go z pedanterią na pół, jakby była to serweta, którą właśnie odkładał po skończonym posiłku. Posiłku intelektualnym. - Liście – podpowiedział, trącając sugestywnie zwisającą gałąź miłorzębu.

- Liście... - powtórzył za nim. Usiłował wychwycić na czym polegała ich dzisiejsza wyjątkowość, ale niestety musiał się rozczarować swoją spostrzegawczością. - Co z nimi nie tak?

- Hm, nic. O to chodzi, że wszystko jest na swoim miejscu. Zbliża się październik. Też to czujesz? - zerwał dwuklapowy liść i ułożył na dłoniach niczym martwą ćmę, która jest tak krucha, że może się rozsypać w palcach, jeśli nie będzie się odpowiednio ostrożnym. - Spotykamy się tutaj już prawie drugi miesiąc. Liście wyschły, nie pachną tak samo i szeleszczą jak stara gazeta. Niebawem będą się odrywać  i spadać, żółciutkie jak latolistki.

Akira pogrążył się w zadumie, zastanawiając, czy wie, czym są owe latolistki. Nie rozumiał, co Takanori próbuje mu tym razem przekazać. Znowu się rozpoetycznił i nie wiedział, czy powinien mu przerywać intymną chwilę, sam na sam ze swoimi myślami.

- Mamy jesień – odparł ostrożnie Akira.

- Niedługo dzień debiutu – uśmiechnął się. - Za tydzień rozdzielą role. Nawet ja zaczynam się już denerwować.

- Ach, więc to tak. Debiuty zawsze są na jesień? To próbujesz mi powiedzieć?

Chłopak zaśmiał się i powrócił do gazety, kręcąc głową.

- Kiedy się poznaliśmy, nie byłeś taki roztargniony. Onieśmiela cię towarzystwo dżentelmena? - uśmiechnął się sugestywnie i puścił perskie oczko w stronę Akiry. Odkaszlnął i przerzucił demonstracyjnie stronicę dziennika, tuszując tym swoją nonszalancję. - Chodziło o to, że... znamy się już dwa miesiące. To kawałek czasu.

Dwa miesiące. Gdyby pomyśleć tak zupełnie swobodnie, wydaje się niewiele. Noworodek, który żyje dwa miesiące, nadal jest noworodkiem. Bezzębnym, bezwłosym, bezbronnym oseskiem. Nic nie znaczącą efemerą. Gdyby jednak pomyśleć, że w tym czasie potężny gwiezdny moloch, jakim jest księżyc, zdążył przejść przez wszystkie swoje fazy dwukrotnie - to wzbudza podziw.

Akira zastanawiał się, do czego więc porównać ich relację - noworodka czy księżyca?

Ich znajomość stawała się przyjaźnią. Takanori wychodził przy nim coraz częściej ze swojej roli szlachcica, zaś Akira reżyserował tę jego nową rolę, którą uczył się odgrywać pod jego okiem. Arystokrata nie dziwił się jego zwyczajom, zaczął akceptować obyczaje zwykłych ludzi, czasem odkładał maniery na bok, aby móc skosztować słodyczy bycia bezpruderyjnym, nieco hulaszczym, ale bez zbędnego chuligaństwa. Niektóre ceremoniały go przerażały, innych był chętny spróbować. Nauczył się spluwać, strzelać z procy, puszczać kaczki na akwenach, jeść owoce samemu zerwane wprost z drzewa – Akira nigdy nie mówił mu głośno, że to, co robią, jest zwykłą kradzieżą, bo chłopak zaraz zaklinałby się, że zapłaci za wszystkie jabłka ich dwukrotną wartość, bo to pohańbienie dla jego rodu. Styczność z mieszczaństwem go uelastyczniała, nie odkształcając jednak jego nienagannej postawy. Stawał się bardziej swobodny, ale sprawnie powracał do sztywnych reguł savoir vivru - jak bambus targany psotnymi porywami wiatru, giętki, ale nie zginający się zanadto, a już na pewno nie wyginający całkowicie. Nigdy nie zdarzało mu się zapominać, kim jest. Może odrobinę tylko skąd pochodzi, ale było to większą przeszkodą dla ludzi, którzy wchodzili z nim w kontakt niż dla niego samego. Bowiem to nie on widział swoją bezbarwną, bladą twarz, europejskie, okrągłe oczy i włosy jasne jak kwiaty śliwy, które razem (a nawet pojedynczo) onieśmielały każdego, kto zbliżył się do niego na odległość bezpiecznego ukłonu. Takanori był nauczony żyć z tym brzemieniem nietutejszości, lecz czasem żałował, że nie zostanie aktorem teatru nō, mogąc schować swoją kaukaską twarz za kobiecą maską wyheblowaną w cyprysie.

Akira był inny. Dla niego jego uroda wydawała się być nie klątwą, lecz urokiem. Co więcej nałożonym na niego, a nie Takanoriego.

„Jesteś piękny” – mówił mu, przerywając tymi słowami raz ciszę, raz znamienitą pogawędkę. Powtarzał to często, nie bacząc, czy chłopak wierzy w to zapewnienie czy też nie. A potem następowało coś, na co nigdy nie był przygotowany, a ubóstwiał do tego stopnia, że cały ten brak przygotowania go nie zniechęcał, jakby to było w przypadku wszystkich innych czynności. Całowali się. W najróżniejszych momentach, pozach i plenerach. Zazwyczaj odbywało się to bez ceremonii - wstępów i morałów. Po prostu się działo. Jak samoistne rozwinięcie w powieści, pozbawione wprowadzenia i podsumowania. Bez żenady. Całowali się.

Całowali się tak, jak w tej chwili. Akira ze zniecierpliwieniem, lecz bez nonszalancji odnajdywał po omacku jego wargi swoimi. Dlatego kąsał je niejednokrotnie krzywo, pod kątem, zawadiacko. Takanori otworzył usta jak pąk pozwalający motylowi wyssać swój nektar. Pomimo namiętności, jaka nabrzmiewała na twarzy Akiry, nie forsował językiem jego ust, siląc się na łagodność. Takanori lubił patrzeć na niego, kiedy go całował. Oczywiście, starał się nie wpaść, żeby Suzuki go nie nakrył na podglądaniu. Nie było to żadnym nietaktem, ale wydawało mu się nieco perwersyjne -  podziwiać stężałą, spoconą twarzą drugiego chłopaka, który zapada się stopniowo w ramiona… nie, gorące dłonie pożądania. Kiedy Akirze przestawały wystarczać jego  usta i delikatny język, ocierający się w powietrzu o jego, przenosił się ze swoimi pieszczotami niżej, zaczynając całować Takanoriego tak obsesyjnie, że czasem bolała go skóra po twardych, mięsistych wargach. Wtedy zamykał swoje oczy, aby tym razem to Akira mógł na niego patrzeć, kiedy stroił zmysłowe miny w jego stronę. Suzuki dotykał jego szyi, karku, grdyki, która była dość mała, lecz nie na tyle, aby pominąć ją niezauważenie. Czasem Akira zaczynał go gryźć, ale od kiedy Takanori spostrzegł, że mimo płynącej z tego nowej przyjemności, pozostawały po tym dziwne, sine znamiona, wolał nie ryzykować podejrzeniami ojca, który wpadłby we wściekłość, wiedząc, z kim się zadaje.

Akira pocałował go w kąciku pomiędzy smukłą szyją a chudym ramieniem i już panicz szykował się, że na tym urwie się ich moment, lecz zwinne palce chłopaka masujące jego żuchwę przeniosły się na poły yukaty. Takanori spojrzał na niego pretensjonalnie i odgiął swoją głowę w tył. Suzuki oparł go o pień drzewa, a chłopak wpółleżąc wspierał się na samych łokciach. Poluzowano jego szatę, która zsunęła się z ramion tak gładko i nisko, że odsłoniła chłopięce, kremowe sutki. Widok ten zdumiał Akirę. Nigdy nie zdarzało się Takanoriemu nie wkładać na siebie bielizny, pomyślał. Ale kiedy jego zaskoczenie opadło, zrozumiał, że nie miał na sobie kimona, a więc też półprzejrzystej koszuli hadajuban ani halki nagajuban, które wchodziły w jego skład.

Akira zaczął całować jego chudą pierś z pasją, wyczuwając pod zadbaną, cienką skórą stelaż żeber, a wędrując po nich dotarł w końcu do stwardniałej brodawki, którą ukąsił swoimi ustami. Zaczął ją ssać, aż delikatnie obrzmiała w jego wargach. Chłopięce sutki były zupełnie inne niż kobiece – ogarnęło go momentalne wrażenie. Bardziej płaskie i twardsze.

Takanori po raz pierwszy usłyszał u siebie dźwięk, którego jeszcze nigdy wcześniej nie wydały jego usta. Dźwięk, który wypłynął tak donośnie i bezwolnie, że go zawstydził, zdając się rozdzierać na strzępy. Dźwięk, który zabrzmiał tak, jakby pękł w środku, rozłupał się na pół. Słaby, zbolały jęk.

Suzuki uniósł się czujnie, słysząc ten odgłos, ale nie wyglądał, aby był nim zdziwiony. Obrócił blondyna swoim silnym ramieniem, aby znalazł się w pozycji tyłem do niego. Takanori czuł, że  zawisnął nad nim, chociaż nie mógł tego zobaczyć – czego żałował, bo ujrzenie jego miny w tym momencie pewnie doprowadziłoby go do istnej euforii. Klęczał nagimi, rozedrganymi kolanami na trawie, tuż przed Akirą, wspierając się jedną ręką, aby nie upaść na ziemię, a chłopak zaczął go całować od tyłu – jego kark, grzbiet, delikatne barki, kręgosłup. Całe jego plecy pokrywał twardymi ukąszeniami i kontrastowo miękkimi muśnięciami, których później już nawet nie czuł po zapalczywości jego ugryzień. Akira zachowywał się tak, jakby się wybudzał z gorączki i wpadał w nią na nowo, z jeszcze większym impetem. Niemal go przygniatał do podłoża swoim ciężarem i pasją, aż Takanori poczuł, że trawa pod jego kolanami zaczyna puszczać zielone soki i plamić nimi jego łydki. Nie odczuwał jednak upokorzenia, a nawet w sposób dotychczas mu nieznany zapragnął, aby go upodlił mocniej, wręcz skalał… O jakie jednak skalanie mu chodziło?

Całe jego ciało płonęło jak w chorobie, nie myślał trzeźwo. Odkrywał w sobie pragnienia, które wydawały mu się niezdrowe, a nawet szaleńcze, aż w pewnym momencie osiągnął taki punkt sfrustrowania, że spomiędzy połów jego rozwiązanej yukaty wysunął się śliski, wzwiedziony członek. Nie miał pod spodem bielizny, która by go wstrzymała i ucisnęła. Takanori pisnął i zasłonił swoje usta wierzchem dłoni, czując jak szkli mu się wzrok. Niespokojny oddech Akiry świstał mu nad uchem, lecz zanim blondyn zdążył wyszeptać ciche „dość!”, chłopak natychmiast się do niego odsunął, blednąc na twarzy jak kameleon, który z rumianego oblicza przechodzi w całkiem pobladłe.

Takanori obejrzał się przez ramię, zaciągając panicznie spód yukaty, aby zasłonić wstydliwą sztywność i ku swojemu zaskoczeniu zobaczył, że Akira siedzi skulony na trawie, patrząc niewidzącym wzrokiem na arystokratę.

- Aki…

- Nie, Takanori… poczekaj… muszę gdzieś na moment iść... za chwilę wrócę – powiedział niejednoznacznie, próbując zapanować nad zadyszką. Pospiesznie wstał z pozycji siedzącej. Nie zdradził niczego więcej, po prostu odmaszerował w nieokreślonym kierunku, znikając mu z widzenia. Jak lunatyk, który zdał sobie sprawę, że już nie śpi i po omacku stara się wrócić do domu.

Takanoriego dopadły wyrzuty sumienia. Czarne i gęste jak ropa wysączona z kutra, zwracana na brzeg tłustym mułem. Był mężczyzną tak samo jak Akira. Nie mógł mu więc ofiarować tego, czego wydawał się od niego chcieć. Przynajmniej tak wyglądał za każdym razem, kiedy jego twarz tężała w tym twardym wyrazie, jakby trzymał forsownie na krótkiej smyczy wyrywającego się dobermana. Gdyby był kobietą, mógłby mu dać to, czego również sam wewnątrz pragnął do nieprzytomności. Chciał się z nim kochać, do diaska. I choć na samą myśl marszczył swój nos ze wstydu przed tą obleśną myślą, toczącą bardziej ciało niż umysł, tak właśnie było. To mówił jego twardy penis między nogami. Lecz jak bardzo by tego nie pragnął, nie mogli tego zrobić. Nie mieli takiej możliwości – Takanori nie mógł przed nim otworzyć gościnnie swojego ciepłego wnętrza, jakby to zrobiła rozochocona dziewczyna. Na krótką chwilę zapałał nieracjonalną niechęcią, wręcz wstrętem do stojącego członka, który być może pokaźny nie był, ale bardzo pobudzony. Na tyle, aby zasygnalizować mu swoją obecność i gotowość.

Całe życie był tresowany... Nie, wręcz hodowany na kobietę. To odchowanie sięgało tak głęboko, w tak nieprzeniknione warstwy jego osobowości, iż nagle okazało się, że oprócz chodu czy manier, ma także kobiece pragnienia. Pożądał jak kobieta. Swoim wnętrzem. Czuł, że jego środek – gdzie mieściła się ogniskowa żądzy – pragnie mężczyzny. Było to zachowanie zgoła inne od tego, jakim kieruje się mężczyzna, który zdaje się czuć pożądanie z zewnątrz. Na powierzchni.

Akira wrócił zdyszały. Jego twarz była przyrumieniona jak śliwka ume, nie był więc to intensywny rumieniec, lecz rozrzedzony, bardziej ciepły, pomarańczowy niż różowy. Nie wyglądał przez nie rozczulająco, wręcz dodawały mu swoją naturalnością męskiej jurności. Takanori uniósł na niego wzrok, przyglądając mu się z poczuciem winy, zaszytym gdzieś na samym dnie jego jasnych oczu. Jak cień sumika o szklistym ciele, który pomimo przejrzystości rzuca mętny cień na denku akwenu. Akira podchwycił to spojrzenie, a chłopak szybko odwrócił twarz, aby nie mógł go zbyt łatwo odczytać. Jeszcze nigdy jego mina nie była tak jednoznaczna.

 - Ja... - zaczął, czując że w ciągu dalszym przygląda mu się, co stawało się nieznośne w tym momencie. - Heh... Wiem, to moja wina... Nie czuj się zażenowany. Robię ci coś takiego, a nawet nie potrafię stanąć na wysokości zadania – zaśmiał się z goryczą, patrząc na dwie biedronki kopulujące na źdźble trawy. Zdawało się, że korzystają z ostatniego dogodnego momentu do rozrodu tuż przed monsunową porą. Jeszcze póki słońce było wysoko, promienie ciepłe, a powietrze relatywnie suche.

 - Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz... - Akira próbował odepchnąć od siebie wszelkie podejrzenia, nawet jeżeli w oczach Takanoriego jego czyny były niezwykle transparentne.

Takanori zapieklił się. Doskonale wiedział, co poszedł zrobić, nawet jeśli nie bardzo wiedział gdzie – nie było to jednak w tej chwili istotne. Nie miał mu tego za złe. Przynajmniej nie to. Cały żal, jaki odczuwał był wymierzony w niego samego.

 - Nie udawaj niewiniątka! - poderwał się, a yukata zasłoniła jego męskość jak przepierzenie oddzielające intymną sferę domu od sfery gościnnej. Mimo to zarys jej kształtu rysował się pod konopnym materiałem. - Sam widzisz... sam widzisz, co się ze mną dzieje. Co się z nami dzieje.

 - To nic takiego, zapomnij o tym. Przecież to nie twoja wina.

 - Tutaj nie chodzi o winę. Po prostu... Szkoda. Szkoda, że naprawdę nie jestem kobietą – powiedział lodowatym tonem jak na kogoś, kto płonie wewnątrz. - Nie możemy się razem kochać.

Akira podszedł do Takanoriego i ujął w dłonie jego twarz.

 - Nie możemy, bo...  nie chcesz?

- Nie chcę? - zaśmiał się odrobinę posępnie. Wysunął swoją nogę spod połów yukaty, a biel jego uda odcięła się na ich granacie. - Pragnę tego.

- Rozumiem – Akira uśmiechnął się pod przymusem. - Jeden z waszych szlacheckich zakazów.

Próbował to sobie wyjaśnić jakimś prawdopodobnym, lecz nieznanym rodowym etosem, mówiącym o czystości synów aż do ślubu, który w przypadku mężczyzn brzmiał absurdalnie i niepragmatycznie. Nie potrafił skroić innego wytłumaczenia na miarę tej sytuacji, chociaż Takanori słysząc jego domysły, zmarszczył swoje brwi tak, jak jeszcze nigdy dotąd.

 - Szlachecki zakaz? - grymas zdominował jego wyraz twarzy. - O czym ty mówisz? Każdy zakaz jest niczym porównując do tego, że po prostu jesteśmy chłopakami. Obaj. Czego nie rozumiesz? Nie możemy, bo... Nie mamy takiej możliwości. Nie mamy jak oddać się... Odbyć miłosnego aktu. Przecież ja nie mam... - urwał bezdźwięcznie, przyłapując się w trakcie perorowania na tym, że nazwa żeńskich narządów nie przejdzie mu przez gardło. Krępowała go. Uśmiechnął się mdło, próbując zreflektować to wybrakowanie. - W każdym razie, jestem zbudowany tak samo, jak zbudowany jest Akira-kun.

 - Takanori, ty nic nie... - zamilknął, kręcąc głową. Nie mógł uwierzyć w tę skrajną, wręcz nieracjonalną niewinność chłopaka, jednakże znał go już na tyle długo, aby wiedzieć, że panicz nie jest tym typem osoby, która by się w tej chwili z niego naigrawała. - Ty nic nie rozumiesz – powiedział spokojniej, z pewną aksamitnością w głosie. Przymknął powieki i zażył głębokiego oddechu. - Takanori. Dwaj mężczyźni również są w stanie uprawiać ze sobą miłość.

Nie miał w sobie na tyle odwagi, aby spojrzeć na panicza.

 - Jak to? Niby w jaki sposób? - dopytywał się ze zwątpieniem w głosie, jakby szykował się do podważenia zaczepek zwykłego ulicznego kuglarza.

 - Widzisz, każdy człowiek ma w swoim ciele pewien... otwór – Akira próbował wydobyć ze swoich słów jak największą finezję. Zupełnie jakby dokonywał nieinwazyjnej operacji na wyjątkowo wrażliwym i delikatnym narządzie, którego naruszenie może spowodować pęknięcie niczym mydlanego pęcherzyka.

 - Jaki otwór? - zapytał z małą obawą, czując, jak ogarnia go niepokój. W jego ciele znajdował się otwór, o którym nigdy wcześniej nie słyszał. Była to wstrząsająca wiadomość dla panicza. - Gdzie?

Akira nie odpowiedział wprost. W pełnej uroczystości ciszy nachylił się nad chłopakiem, a jego twarz była tak nieprzenikniona, że zdawała się pochłaniać nawet światło słoneczne. Była to powaga zdjęta z twarzy mnicha przed odprawieniem rytuału. Powściągliwie rozsunął zaciśnięte uda chłopaka i omijając palcami nadal odrobinę wzdętą męskość, wślizgnął się w bliżej nieokreślony punkt na jego ciele, dopóki Takanori nie poczuł tego wewnątrz; jak jeden z palców (najpewniej mały) wdziera się między jego pośladki, twardym paznokciem podrażniając tę tajemniczą jamkę, o której mu mówił. 

 - Ah-Akira... - sapnął ciężko, łapiąc za przegub jego dłoni i odpychając go od siebie lekko, ale zdecydowanie. Patrzył na niego z paniką i przerażeniem, nie potrafiąc zrozumieć, dlaczego ten chłopak dotyka go akurat tam. Łzy zebrały się w jego zaróżowionych spojówkach. - Przestań, proszę.

Ta część ciała wydawała mu się nieprzystosowana do gwałcenia jej w ten sposób. Nienaruszalna. Niestosowna. Kobiece ciało było zbudowane zupełnie inaczej; było rozplanowane z rozmysłem, tak aby przyjąć w siebie mężczyznę z czystą przyjemnością. Gdy tymczasem nieudany zabieg Akiry skończył się tylko tępym bólem wewnątrz ciała Takanoriego i pozostawieniem długotrwałego, dziwnego wrażenia.

 - N-nie... - szepnął i ukrył swoją twarz w piersi chłopaka. Jego serce rozbijało się w klatce piersiowej z takim samym niepokojem jak sztormowe fale o korpus łódki. - Przepraszam, ale ja... Ja tak nie mogę. To mnie przeraża, nawet jeśli tak bardzo cię pragnę.

Sama próba wyobrażenia sobie tego stosunku sprawiała mu ból. Było czymś niepojętym dla niego, jak coś tak obszernego mogłoby w niego wniknąć przez tamto miejsce, nie sprawiając przy tym ani odrobiny cierpienia.

 - Takanori...

 - Potrzebuję czasu – powiedział nieco odważniej, przełykając ślinę z taką trudnością, że musiał po tym odchrząknąć.

Akira już nie prowadził dłużej tej rozmowy, która była dla panicza dużym obciążeniem. Przytulił go i subtelnie pocałował. Nie wracali więcej do tematu. W tym samym momencie pierwszy liść miłorzębu oderwał się z gałęzi i poszybował w górę, okręcając jak bączek wokół tarczy słońca. Rzeczywiście, wyglądał jak frunący, jesienny motyl. Latolistek. 

---

[1]          Wg kalendarza japońskiego: 28 września, roku 1935.