1. Borderline

☆ sesja: Borderline (Granica),

☆ Roleplay: Reita - Enji (seme), Ruki - Allisven (uke),

☆ beta: Enji,

☆ ostrzeżenia: dewiacja (sadyzm),

☆ notka autorska:

Sesja zdecydowanie nie wyszła tak, jakbym tego chciała, ale jak to mówi mi większość osób - to właśnie dobrze. Zdecydowanie nie jest to typowe S&M od jakiego roi się na blogach w sieci. Próbowałam wejść w dewiację od środka. Znaleźć najciemniejszą sferę samej ciemnej strony. Odkryć kwintesencję cierpienia w psychopatii i zniszczyć stereotyp, jak i tabu odnośnie dewiantów. Treści te są uniwersalne, bo mogą odnosić się do każdej niemal parafilii. Zapraszam w głąb naszego "id", aby znaleźć Granicę między świadomością a podświadomością.

1.

Amor non quaerit, amor reperit
– Miłość nie szuka, miłość znajduje.

Piątkowy wieczór. Dzielnica Kabukichō. Czerwonofasadowy Soapland o egzotycznej nazwie Demonia Lounge i... regularna chętka, aby zaspokoić swój równie egzotyczny popęd. Im mężczyzna ma cięższy portfel tym cięższy problem, w jaki sposób się zaspokoić. Akira nie był szowinistą ani rasowym seksoholikiem wykreowanym przez klasę wyższą. Naprawdę chciał mieć kochającą żonę, konkubinę, stałą kochankę bądź chociaż mniej pretensjonalny ekwiwalent obecnego fetyszu.

Niestety, co tydzień lądował w tym jednym niechlubnym miejscu, razem z doborowym personelem, czyli...

 - Mocniej, szmato! – warknął na ucho wyprężonej przed nim prostytutce, uderzając ją siarczyście w twarz dłonią. Miała na imię Sakura, a przynajmniej tak deklarowała przed klientelą swoim tatuażem wokół cipki, wychylającej się delikatnie jak różowej płatki kwiatów wiśni. Nie zawsze korzystał z jej usług, ale starał się to robić w miarę możliwości. Poza tymi piątkowymi wieczorami i przypadkiem (przez starożytnych nazywanych fatum), łączyło ich coś więcej. Podobne dewiacje obracające się obsesyjnie wokół bólu, łączące się w jedną wspólną, dwuczłonową. Sadyzm i masochizm. Sadomasochizm. Pewnie z tego powodu ciągnęła od niego znacznie mniej kasy niż reszta sióstr z „wodnego interesu”. Zwyczajnie ją zaspokajał. 

Zmuszał kurtyzanę szorstkim głosem i brutalnym traktowaniem, aby masturbowała się mocniej, grożąc, że w innym przypadku to on zrobi „to” mocniej... Mocniej ją uderzy. Kiedy oboje zbliżali się do finału, wsunął się w nią głęboko, poruszając tak gwałtownie, że dziewczynę zabolało dno jej pochwy.

Nie odezwali się do siebie podczas szukania po podłodze swojego kompletu bielizny. Akira sięgnął do kieszeni, aby wyjąć z portfela kopertę z należytą sumą pieniędzy. Sakura zawsze brała tyle samo. Okrągły milion jenów. Tym razem jednak zamiast rozstać się w nobliwym, dyskretnym milczeniu, mężczyzna przeklął zaskoczonym tonem.

 - Kurwa... ktoś... ktoś mnie chyba opędzlował... - poklepał się po marynarce, kieszeniach w sztuczkowych spodniach. Na pewno nie zostawił portfela w samochodzie, zawsze nosił go przy sobie, więc nasuwało się jedyne wytłumaczenie – został okradziony. Tylko przez kogo?

Przypomniał sobie niskiego chłopaka, który wpadł na niego przypadkowo (bądź z ironią: „przypadkowo”) przy wejściu do tegoż domu publicznego.
Przeprosił na moment Sakurę, wiedząc, że dla niego zrobi ten unikatowy wyjątek i pozwoli zapłacić przy kolejnym spotkaniu. Tacy jak on - ohydni zboczeńcy z parafilią - nie mieli wyboru. Musieli korzystać z płatnej miłości w enklawie burdeli oraz domów publicznych. Była pewna, że Akira wróci, jak tylko odzyska gotówkę.

Mężczyzna wsiadł rozzłoszczony do swojego rolls-royce’a i odpalił silnik. Gówniarz nie mógł daleko uciec. Doskonale pamiętał jego charakterystyczny, krzykliwy ubiór adekwatny do dzielnicy tak zwanych Czerwonych Latarni.

Cztery przecznice dalej odnalazł swojego potencjalnego złodziejaszka na ulicznej ławce podczas popijania imbirowego ale. Bez wyjaśnienia i gaszenia silnika, wyskoczył z samochodu i wciągnął chłopaka do środka, zamykając za sobą drzwi na blokadę. Złodziejaszek był przerażony. Szarpał odruchowo za klamkę, ale nie ustępowała. Został zatrzaśnięty z obcym mężczyzną, który zamierza... No właśnie?

 - Oddawaj to, co mi zabrałeś gnojku, a nie zrobię ci nic złego – ostrzegł go.

*

Takanori miał dzisiaj bezsprzecznie udany dzień, jako że zdołał okraść jakąś „grubą” rybę z całkiem sporej sumki oraz sporego portfela. Nie chcieli go na swoją dziwkę w Demonia Lounge to w odwecie podwędzał portfele z kieszeni ich klientów. Taki mały rewanż. Słynne powiedzenie mówi „ Nie chwal dnia przed zachodem słońca”, ale chyba nie brało pod uwagę porachunków na własną rękę po zmroku. Sprawiedliwość go tym razem dosięgła. Nie wiedział jak ma na imię, ale była wyjątkowo okrutna i niewiarygodnie przystojna.

Jakkolwiek piękny porywacz by nie był, to jego przerażenie osiągnęło właśnie apogeum. Nie raz go przyłapali na kradzieży, ale jeszcze nikt go za to nie ścigał. Zwykle „ofiary” jego napadów puszczały to płazem.

 - Nic ci nie zabrałem! Nie wiem kim jesteś! Porywasz mnie i jeszcze masz jakieś żądania! - kierowca zamknął go w swoim aucie niczym sardynkę w eleganckiej puszcze.

Złodziejaszek – który był typowym, tlenionym na blond młodocianym recydywistą, jakiemu znudziło się „dawanie dupy za miskę ciepłej zupy” – zapierał się w perfidny sposób, że to nie on podkosił mu jego drogi portfel od Prady. Akira postanowił urwać ten nieskuteczny i irytujący dialog, i samemu wyciągnąć swoją należność z nienaturalnej wypustki w jego niezwykle ciasnych rurkach.

Ruki niespodziewanie został przyduszony, przez co zamarł ze strachu. Przecież te urzędasy, biznesmeni to spasione, sflaczałe… Ale Akira przyciskał krzepko jego krtań tęgim przedramieniem, lekko ją przyduszając - w swój hm... ulubiony sposób? – aby obezwładnić chłopaka, kiedy wyjmował portfel z tylnej kieszeni jego spodni. Kształt, kolor, a nawet projektant był identyczny. Sprawdził jedynie czy mamona w środku się zgadzała oraz karty kredytowe były na jego nazwisko. Pobieżnie potasował proste, świeże banknoty w przegródkach i spojrzał rozwścieczony na chłopaka, który wyglądał teraz tak bezbronnie, niewinne… Zaczęła budzić się w nim sadystyczna dewiacja.

 - Chcesz mnie zabić? - kaszlał intensywnie i rozmasowywał delikatnie obolałą krtań. Nie dostał odpowiedzi, bo nieznajomy mężczyzna chwycił jego ramiona oburącz i pchnął go mocno w tył, przerzucając na tylne siedzenia. Chłopak cofnął się i wcisnął przerażony w niezwykle elegancką, skórzaną tapicerkę półlimuzyny. Akira przytrzymał jedną ręką jego szczękę, aby nie mógł nią poruszać. Miał silny - wręcz żelazny - uścisk jak na zwykłego, anemicznego biznesmena. Drugą ręką zaczął rozpinać rozporek od rurek chłopaka. Nie chciał naprawdę go wykorzystywać – wiedział, że to może skończyć się kłopotami z policją – ale małe nastraszenie oduczy go igrania z wygłodniałym klientem.

 - Skoro nie miałem jak zapłacić swojej dziwce i się zaspokoić, ty ją zastąpisz. A musisz wiedzieć, że lubię na ostro… - syknął mu do ucha, które przygryzł w zębach. Odrobinę za mocno, więc słysząc rozdzierający wrzask chłopaka, nieco się wycofał, ale nadal nie wypuszczając go z uścisku.

 - Przestań! Proszę! - zaprał się dłońmi o klatkę piersiową biznesmena. Zaczął się trząść ze strachu i w oczach zebrało mu się kilka palących łez. - J-ja nie chciałem! Nie mam gdzie spać, ani co jeść! Jestem po prostu… N-nie rób mi krzywdy. Proszę… - jąkał się, bo z paraliżującego przerażenia jego język plątał się niedołężnie w ustach. Nie był jednak na tyle zdesperowany, aby na głos i bez żenady wyznać, że jest bezdomnym.

 - Naprawdę przepraszam… nie chciałem p-pana zdenerwować – skulony na siedzeniu Ruki nadal nieudolnie bronił się werbalnie przed molestowaniem seksualnym ze strony nieznajomego.

Akira cofnął swoją spoconą z podekscytowania twarz i oblizał powoli wargi, na których znalazł smak gorzkiej krwi. Spojrzał na krwawiące rozcięcie na uchu chłopaka, jakie wyrządził mu swoim perwersyjnym ugryzieniem. Przytkał dłoń do nosa, osłaniając nozdrza i odwrócił wzrok, bo ten widok zaczął go w świński sposób podniecać. Wyjął z kieszeni opakowanie chusteczek higienicznych i przytknął jedną z nich do zranienia. Drugą zaś podał, prosząc, aby otarł łzy.

Zrobiło mu się niepomiernie głupio, że w ten chamski sposób potraktował zwykłą przybłędę bez dachu nad głową. Wziął go za kolejnego młodego złodziejaszka, który nie ma kasy na najnowszą gierkę na Playstation Vita. Rozpieszczonego gówniarza z bananowej młodzieży. Prawda był jednak zupełnie inna. Dopiero z bliska widział, że ubrania chłopaka są znoszone, odrobinę cuchnęły, a sam ich właściciel był nie najczystszy i wychudzony. Ewidentnie było widać na nim skutki ulicznego życia. I pomyśleć, że Akira chciał go jeszcze wykorzystać seksualnie. Odrobinę zrobiło mu się niedobrze, myśląc jakie choroby weneryczne mógł w sobie nosić.

 - Czyli… innymi słowy, jesteś bezdomny? – zapytał, ale nie uzyskał od niego odpowiedzi. – Spokojnie. Opowiedz mi o sobie. Może… mógłbym ci pomóc – pogłaskał go po policzku, ale szybko cofnął dłoń, zdając sobie sprawę, że chłopak się go zwyczajnie boi.

Nagle uznał, że ta oto Znajda może być dla niego dobrą pokutą za rozwiązłe życie. Może mógłby go jakoś wesprzeć finansowo… W końcu pieniądze były jego przekleństwem. To one dawały mu możliwość zaspakajania się w sadystyczny sposób nie robiąc nikomu niepowołanemu krzywdy, paradoksalnie można jednak założyć że gdyby nie one, to trzymałby swoje dewiacje na wodzy.

Chłopak położył ostrożnie dłoń na dłoni obcego i złapał za ucho przytrzymując chusteczkę, aby krew wsiąkła w bibułkę. Nadal drżał lekko, a łzy bezsilności spływały po jego policzkach, pomimo że nie był już tak przerażony. Otarł wilgotne, popuchnięte oczy i opróżnił nos.

Oparł się wygodnie o zagłówek ze skóry i powoli zbierał skłębione myśl. Powiedzieć czy nie? – zastanawiał się gorączkowo. Już nic nie miał do stracenia po za bezwartościową godnością. Godność to przywilej. W żadnym razie prawo. 

 - W-wyparli się mnie… - zaczął nieskładnie, próbując nadać swojej opowieści jakąś kompozycję. – Ponieważ źle… źle się uczę. Wagarowałem. Uciekłem, bo miałem dość słuchania jaki jestem beznadziejny, nieudolny… - mruczał pod nosem dość niewyraźnie swoją życiową historię. Jego brzuch zaburczał z ssącego głodu, więc złapał się kurczowo pod boki. Poczuł palący wstyd w żołądku. Ten biznesmen - bogaty, spełniony finansowo, seksualnie i zawodowo – miał wszystko, a jednocześnie sprzedał mu reprymendę, że go okradł, kiedy Takanori nie miał niczego. Nawet pięćsetjenówki na miskę ryżu.

W akcie desperacji obrócił się w stronę drzwiczek i chwycił mocno za klamkę. Nie ustąpiła.

Ponownie złapał się za brzuch, bo poczuł kolejną falę nieprzyjemnego ssania.

Akira poczuł współczucie dla zdesperowanego nieznajomego. Suzuki żył w pięknym, Wielkim Świecie – high life – gdzie ludzie są gustownie ubrani, wiecznie objadają się do syta, sączą najdroższe trunki na bazie bourbonu, pieprzą najlepsze kurtyzany i jeżdżą samochodami, które ludzie z średniej klasy mają okazję kupić jedynie w formie modeli kolekcjonerskich. Mężczyzna dawno nie miał styczności z światem ulic, podziemi, kanałów i rynsztoków. Czasem słyszał o zjawisku „bezdomnych” w masmediach. Starał się im pomagać wpłacając pewne sumy na konta rozmaitych fundacji charytatywnych, organizacji pozarządowych, ale zazwyczaj był to tylko beznamiętny, ostentacyjny gest przed znajomymi. Durnowata gra niczym w monopoly, pod tytułem „jestem dobrym człowiekiem, bo płacę na nieudaczników finansowych”. Paradoksalnie, przy zetknięciu czołowym z jednym z tych „popaprańców” uważali na swój dobytek, aby nie dostać okradzionym, ciskając im groźne, ostrzegawcze spojrzenia. 

Teraz, kiedy siedział vis-a-vis z przedstawicielem bezdomnych i… Czuł, że robi mu się wstyd. Miał ochotę zatroszczyć się tym młodym chłopakiem, nikomu winnym za to, że zwyczajnie popełniał błędy młodości. On sam w jego wieku nie musiał robić nic specjalnego, aby zbić majątek. Nie był zmuszony zdobywać nadludzką erudycję czy doświadczenie. Lekcje miał organizowane prywatnie w domu, o ile miał na nie ochotę. Fortunę dziedziczył po rodzicach, którzy jednocześnie zapewniali mu wsparcie w postaci kariery w ich firmie.

- Jesteś głodny – zauważył w końcu, po chwili głębokiego milczenia, podczas którego prowadził wewnętrzny monolog. Przeniósł się na siedzenie kierowcy i zapiął pasy. Takanoriemu również polecił, aby to zrobił. Chłopak nie chciał się zgodzić, protestował i prosił, aby go wypuścił i nie robił nic złego, ale Akira rzucił mu chłodne spojrzenie i raz jeszcze powtórzył swoją komendę. Zabrał go do jednej z restauracji obsługujących kierowców. Zamówił mu coś z lokalnej kuchni japońskiej regionu Kantō. Nie było to nic wykwintnego, ale też nie należało to do kategorii śmieciowego fast foodu. Z pewnością była to porcja pełnowartościowa dla młodego mężczyzny. Podał do tyłu styropianowe opakowania termiczne, jakie wręczyła mu kasjerka w okienku. 

- Smacznego – życzył mu ze swoim szarmanckim uśmiechem, jednak za nic nie zamierzał go wypuszczać z samochodu. Uśmiechał się hipnotycznie, ale stanowczo, niczym charyzmatyczny polityk. – Tylko postaraj mi się nie nabrudzić na tapicerkę, bo to prawdziwa skóra. 

Ruki nie wiedział, co odpowiedzieć. Było mu tak strasznie wstyd – prawie tak samo, kiedy pytał w jednym z night clubów z go-go o staż dla siebie. Wstydził się wszystkiego. Tego, że jest bezdomny, głodny, zlepiony kurzem, cuchnący. Że obcy mężczyzna sponsoruje mu jedzenie. Tak bardzo wstydził się tego kim był w oczach społeczeństwa – zachłannym darmozjadem bez pracy.

 - Dziękuję – wybąkał półgębkiem i zaczął jeść. Wsuwał drobne kawałki mięsa na przemian z ryżem do buzi i przeżuwał powoli smakując potrawy swoimi czułymi kubkami smakowymi. Apetyt wzrósł mu bardzo szybko. Jadł i jadł, starając się robić to jak najwolniej. Z dwóch powodów. Po pierwsze było to tak rozkoszne uczucie zapełnić w końcu żołądek, że nie chciał, aby tak prędko się nie skończyło. Po drugie, nie chciał dawać wrażenia, jakby nie miał ziarnka ryżu w ustach od kilku dni, chociaż w rzeczywistości tak było.

 - Płaczesz? - biznesem zapytał uśmiechając się empatycznie. Takanori kończył posiłek i nie potrafił pohamować swojego poruszenia okazaną troską.

 - Nie. Wydaje ci się - bronił werbalnie swojego wizerunku i przetarł śpiesznie oczy rękawem od bluzy. Płakał, bo ktoś się nim bezinteresownie zajął. Okazał odrobinę tak ludzkiej i jednocześnie egzotycznej miłości.

  - Gdzie mnie chcesz zabrać? Na komisariat? - zmienił zręcznie temat, chcąc odciągnąć nieznajomego darczyńcę od jego załzawionej, purpurowej twarzy. Spoglądał przez pociemniałe okno, a światła latarni niczym spotlight rozpływały mu się przed zaspanymi oczami. Syty stał się senny i ociężały. Oczy same mu się zamykały, chociaż starał się zachować pełną świadomość. Nie ulegać swojemu ukrytemu, freudowskiemu „id”. Przecież nie miał pewności, że ten pokazujący jowialną, ale pokerową twarz, człowiek znów go nie zaatakuje. Nie zgwałci niczym przebiegłe zwierzę.  

Suzukiego dotknął widok, w jaki sposób chłopak reagował na tak oczywistą rzecz jaką było jedzenie. 

Musi być z nim ciężko - pomyślał, przyglądając mu się w lusterku. Co w tym dziwnego? Był małą kruszynką. W dodatku wychowaną w dobrym domu w gorsecie sztywnych zasad. Tacy nie potrafią odnaleźć się w brutalnym, nowym świecie, jakim był demi-monde.

 - Przecież nie masz gdzie spać – przypomniał mu. - Zabieram cię do siebie. Prześpisz się tam, a potem pomyślimy dalej, co z tobą zrobić. 

Automatycznie w oczach chłopaka pojawił się niepokój, czy aby na pewno może mu uwierzyć i podążyć za nim. Czy nie jest niebezpiecznym mężczyzną cierpiącym na eretofonofilię czy inną perwersję z rzędu psychopatologii.

  - Nie masz wyboru. Musisz mi zaufać – zaproponował mu w mało przekonujący sposób. – Jeśli to cię pocieszy, to dodam, że cię okłamałem. Zaspokoiłem się już dzisiaj wystarczająco dobrze.

 - Chyba będę musiał… - szepnął w odpowiedzi na jego plany. Miał przenocować w jego domu? Pod jednym dachem z tym agresywnym dewiantem? Zawsze lepsze to niż anonimowa śmierć głodowa w królestwie bezimiennych ulic.

Zdrzemnął się płytko podczas jazdy. Spał niespokojnie, ale nie wybrzydzał jakimkolwiek odpoczynkiem. Ciągły stres i nerwy rodziły męczącą bezsenność by night. 

Dopiero, kiedy dojechali obudził go ten wspaniałomyślny mężczyzna o anielskich blond włosach, potrząsając go lekko za ramię.

 - Pobudka – wyszeptał przenikliwym głosem, szczerząc się do Takanoriego sympatycznie. Chłopak odwzajemnił uśmiech, jednak z mniejszą pewnością w mimice. Poziom adrenaliny i euforii został zdławiony przez spowolniony metabolizm. Szedł powoli za biznesmenem, ziewając raz po raz. Zasłaniał usta z kulturalną manierą. Może i był bez domu, może i nie miał pracy ani normalnego życia, ale savoir-vivre potrafił stosować.

Wchodząc do posesji miał okazję poczuć dawno zapomniane ciepło czterech ścian. Wszechobecny porządek i czystość przypomniały mu to, jak dbał o swój własny pokój.

 - Ładnie - nieśmiało zdjął buty i powiódł dalej za gospodarzem. Nie wiedział, co mu zaproponuje. Został zaproszony do kuchni. Akira przygotował mu świeżego soku z wyciskarki, zgadując, że po posiłku zapewne chce mu się pić. Chłopak miał opory przed wypiciem czegokolwiek w obcym domu, od obcego człowieka, bo przecież mogłoby się to różnie skończyć. Na zwykłym gwałcie albo ekshumacji zwłok, a raczej ich pozostałości znalezionych w sztucznym kanale w biodegradowalnych siatkach.

Mężczyzna wywrócił oczami i zaproponował, aby sam sobie zrobił coś na ugaszenie pragnienia, skoro jemu samemu nie ufa. 

 - Mniejsza – mruknął chłopak, przyjmując napój od mężczyzny. Wypił go niemal duszkiem. 

Akira przyglądał mu się dłuższą chwilę w świetle halogenów. Miał niezmiernie tłuste i brudne włosy. Twarz miał ładną, ale też poszarzałą od kurzu pomieszanego z potem. Taka zaprawa nadawała jego cerze popielatego kolorytu. Resztę niezmiernie trudno było mu ocenić, jako że miał na sobie znoszone ubrania w wersji „galeryjnego chłopca”.

 - Dobrze byłoby, jeślibyś się umył. Jesteś strasznie zapuszczony – zauważył, odchrząknąwszy. Znów ten wzrok pełen podejrzliwości. – Mam zamykaną łazienkę… No już przestań robić ze mnie napalonego łajdaka. Poczekaj, przyniosę ci świeży ręcznik i piżamę. Później oddasz mi swoje ubrania, przepiorę je. 

Zniknął w którymś z niezliczonych pokojów na piętrze. Ruki nerwowo oczekiwał nieznajomego, bojąc się irracjonalnie, że zaraz przyniesie kuchenny tasak albo coś innego, czym mógłby go z lubością poćwiartować. Wbrew jego wybujałym i podsuniętym przez durne thrillery pomysłom, Akira zjawił się ze złożoną odzieżą nocną i puchatym, świeżym frotte. 

 - Używaj czego potrzebujesz. No, poza golarkami, rzecz jasna – uśmiechnął się pobłażliwie, wskazując mu toaletę.

 - Um, dzięki - odebrał naręcze i wszedł do łazienki, tak przestronnej i wyposażonej, że mógł się położyć na podłodze w każdej, dowolnej pozycji, a i tak miałby sporo miejsca. Zdjął swoją bluzę i zdał sobie sprawę, że nie zamknął drzwi. Zablokował ostrożnie zamek i nieśmiało zdjął resztę ubrań. Wyglądał paskudnie. Nie chciał się nago oglądać w lustrze, bojąc widoku wychudzonego i ziemistego ciała.

Odkręcił kurek z ciepłą wodą. Stał ze spuszczoną głową i obserwował, jak mętna woda od brudu wsiąka do kratki odpływowej. Kiedy spłukał z siebie zewnętrzną warstwę ulicznych odpadów, zaczął myć szorstkie włosy. Rozprowadził na głowie sporą ilość aromatycznego szamponu i szorował je dokładnie, drapiąc powierzchnię swojej głowy. Skierował się tyłem do baterii prysznicowej i pozwolił wodzie spływać po jego łopatkach oraz włosach, które w dotyku stały się gładkie i puszyste.

Namydlił swoje ciało żelem. Zataczał koła dłońmi i wcierał płyn dokładnie, który pienił się jak na reklamach telewizyjnych. Zwłaszcza w strefach intymnych. Tam zadbał o siebie dwa razy dokładniej, bojąc się zapalenia i infekcji.

Wyszedł z kabiny cały zmokły. Krople wody ściekały na podłogę po jego naprężonej, białej skórze. Wytarł się gruntownie i odstawił ręcznik na suszarce z linijkową dokładnością.

Obok umywalki zamontowany był szklany blat. Leżała na nim cała linia preparatów codziennego użytku. Użyczył sobie balsamu nawilżającego do ciała i nasmarował je, aby skóra odzyskała swoją jędrność. Kątem oka dostrzegł maszynki do golenia, o których wspominał mu gospodarz. Spojrzał na swoje ciało, aby otaksować jego stopień owłosienia. Na ulicy był niecały miesiąc. Na nogach nie miał włosków. Nie przyznał się rodzicom, ale wykonał na sobie kilka zabiegów laserem. Na ich koszt. O to też się kłócili – o podkradanie pieniędzy.

Założył na siebie piżamę i opuścił łazienkę. Przeszedł się boso po mieszkaniu w poszukiwaniu biznesmena. Na toaletce zostawił swoje ubrania poskładane w kostkę, które przeznaczone były do prania.

 - Proszę pana? - zawołał mężczyznę, nie chcąc naruszać intymności jego mieszkania.

Akira siedział w kuchni i pił powoli herbatę. To takie dziwne, że sadysta pije herbatę, prawda? Najzwyczajniej w świecie powinien popijać krew swoich partnerów zblenderowaną wraz z własnym nasieniem, prawda?

Czasem lubił ironizować na swój własny temat. Zdawał sobie sprawę, że sadyzm to choroba. W dodatku taka, która dotyka innych, a nie bezpośrednio nas samych. Zapewne to ta świadomość, że jest cierpiącym na psychopatię, nauczył go dystansu do siebie. Dystansu oraz wyrzutów moralnych. 

 - Już? – zapytał retorycznie, przyglądając się mokremu chłopakowi. Wyglądał teraz jeszcze bardziej nieporadnie i kusząco w piżamie oversized z satyny. W dodatku wydawał bardzo ładny zapach. Zakomunikował, że idzie przeprać ubrania, aby nie kusić się dłużej widokiem przybłędy. Ta świadomość, że nikt go nie będzie szukał oraz to, że nikt nie wie, iż to akuratnie on go zabrał, nakręcała go niesamowicie. Jego wrażliwe i rozrośnięte libido. Usilnie starał się walczyć z tą pokusą, że gdyby jednak się przełamał, mógłby zrobić z tym młodym ciałem o wiele więcej, niż z kimkolwiek wcześniej. Byłaby to implozja doświadczeń, jakich normalnie można było szukać po sekstazy. Starał się jednak te zwyrodniałe fantazje hamować świadomością, że jest to jedynie młody chłopaczek i nie zasłużył sobie na odczuwanie bólu. Tym bardziej, że w życiu miał już wystarczająco ciężko. Na razie go nie dotknie… Muszą oboje nabrać do siebie zaufania. Akira musi go odrobinę poznać i vice versa. 

Zszedł do piwnicy, gdzie mieściły się jego pralki i wrzucił brudną odzież do bębna, nastawiając na szybkie i ekonomiczne pranie z suszeniem. Wkrótce wrócił na parter. 

 - Właściwe, to jak się nazywasz? – zainteresował się młodym, który nadal siedział w kuchni, bojąc ruszyć o krok ze swojego miejsca w głąb nieznajomego domostwa. – Nie krępuj się, jeśli jesteś jeszcze głodny to częstuj się, jeżeli tylko coś znajdziesz.  

 - Jestem Takanori. Matsumoto Takanori - przedstawił się. Było mu to obojętne czy biznesmen wie, jak ma na imię czy nie. – I nie jestem głodny. Dziękuję. A pan? Jak się nazywasz dobrotliwi samarytaninie? - zadał mu to samo pytanie, nadal siedząc sztywno na krześle.

Kręcił go. Biznesmen. To brzmi tak z pazurem – człowiek interesu, brutalny, asertywny, władczy, osobowość lidera. Rukiemu po głowie chodziło kilka palących spraw. Między innym czy pan „mam kasy jak lodu” gustował w młodzieńcach.

 - Prześpisz się ze mną? - zapytał znudzony głosem. - Nie mam chorób wenerycznych. Po za domem jestem miesiąc. Na początku pomieszkiwałem u kumpli.

Mężczyzna raz jeszcze zlustrował go łasym wzrokiem. Tak bardzo chciał… Tak bardzo pragnął, aby mu się oddał, ale wiedział, że Takanori tak naprawdę chciał się jedynie zaspokoić w ten kanoniczny sposób. Jak to się mówiło, wedle „skryptu seksualnego”. Niekoniecznie w akcie miłosnym. Chłopak nie miał jednak najmniejszego pojęcia o tym, że Suzuki gustował w ekstremalnym seksie, a właściwie, że tylko taki sprawia mu przyjemność i satysfakcję seksualną. W każdym innym wypadku nie potrafi osiągnąć orgazmu. Przynajmniej nie w takiej pełnej jego okazałości, jak przy towarzystwie bodźca zadawania cierpienia i bólu. Fizycznego bądź psychicznego.

 - Nie… - mruknął i odsunął się nieco w bok. –  Nazywam się Suzuki Akira i…  Nie mam ochoty na seks z chłopcami… - starał się skłamać w dyplomatyczny sposób. Może nie było za późno, aby mu uwierzył. – Nie zadawaj mi takich pytań, nie po to cię przygarnąłem na jakiś czas – warknął do niego, odrobinę szorstko, jakby chcąc przypomnieć, że potrafi być niebezpieczny. Chciał pokazać mu, gdzie jest jego miejsce w społecznym theatrum mundi. – Lepiej żebyś poszedł już spać. Na piętrze, drugie drzwi po prawej to sypialnia dla gości. Klucz jest w zamku, jeśli się krępujesz, a chciałbyś mieć „trochę prywatności”. Miłych snów – tymi słowami odprawił go do siebie niczym emerytowaną pokojówkę. 

Kiedy niepocieszony seksualnie chłopak zniknął z jego pola widzenia, dopił herbatę i poszedł się odświeżyć. Wziął prysznic, osuszył się i ubrał na siebie dwuczęściową piżamę z długimi spodniami, bo w jego domu było dość chłodno. Przed snem zajrzał do swojej biblioteczki w gabinecie. Wybrał jedną z książek na etażerce, zatytułowaną „W jego dłoniach”. Była to powieść autobiograficzna pewnej Francuzki, która również wpadła w sieć obsesji dewiacji sadomasochistycznej. Znał ją niemal na pamięć. Była to jego biblia, kodeks, wyznacznik moralnych granic. Niemal utożsamiał się z bohaterką, która podobnie jak on, pochodziła z wysokiej warstwy społecznej. Książka kończyła się dość pesymistycznie… Przypominała mu, że ten fetysz może mu zabrać wszystko. A jeśli nie zabrać, to zniszczyć.
Założył na nos połówki okularów i zaczął czytać od początku.

„Nic nie mam. Jest tylko pustka.I łzy. I rozpaczliwa samotność. Odkąd zostałam sama, ciągle płaczę. Powinnam wyleczyć się z uzależnienia. Nawet wbrew sobie. Powinnam odzyskać niezależność, chociaż wcale jej nie chcę. Mam tylko lexomil i wspomnienia, które parzą jak doskonała, gorąca herbata. I trudno mi udźwignąć ciężar tajemnicy.”

*

Akira zgasił całkiem jego zapał. Takanori był pewien, że skoro „tak na niego patrzył”, zaciągnięcie go do wspólnego łóżka jest jedynie kwestią zaproponowania mu tego. Czyżby mu się wydawało? Zwłaszcza wtedy w samochodzie, kiedy tak agresywnie się na niego rzucił, gryząc niczym zwierzę.

 - Przepraszam… - wyszedł z kuchni kierując się do „swojego” pokoju.

Ułożył się w wielkim łóżku i starał się zasnąć. Czuł się bardzo nieswojo w obcym domu.