4. Haiku na wachlarzu

Podjęłam próbę kontynuacji "Haiku na wachlarzu". Trochę z tęsknoty, trochę ze względu na Wasze prośby. Wyszło raczej miernie, ale postaram się zrobić wszystko, aby wrócić do formy i ponownie wczuć się w klimat antycznej Japonii. Nie przedłużając, proszę bardzo!

Shitamachi, Tokio, Japonia; 10. Dzień, 8. miesiąca, 10. roku ery Shōwa [1],

Cisza po burzy jest jeszcze bardziej nieznośna niż cisza przed nią. Kiedy to wzburzone morze nagle opada i zasypia, jakby nigdy nic się nie wydarzyło. Jakby spieniona woda wcale nie pozbawiła mieszkańców ich domów, jakby nie zabrała na dno łodzi rybackich razem z marynarzami… Mających czasem żony, a czasem i dzieci, a z pewnością matki. Wszystko cichnie tylko po to, aby kiedyś znów móc wybuchnąć i niszczyć - niby to „wymierzając sprawiedliwość”. Żywioły mają ten przywilej, że nikt ich nie obciąży żadną odpowiedzialnością. Mają jak najbardziej uświęcone prawo karać, siać grozę, zatrważać… A Takanori – jak podwładny – mógł tylko błagać o ich przychylność, licząc na to, że jego prośby zostaną wysłuchane. Takim wolnym żywiołem był bezsprzecznie jego ojciec. Jak mówiła prababcia – Matsumoto-san był bez wątpienia ogniem, ale on – Takanori – nie miał nic z jego płomienności. Jemu przypisywano żywioł powietrza symbolizujący wolność. W jego obecnej sytuacji, było to niemal ironią losu.

Od ostatniego incydentu z ucieczką do Shitamachi minął około tydzień, ale sam młody Matsumoto nie był pewien, ile dokładnie. Dni mijały mu ciągiem - jeden po drugim - i niczym się nie wyróżniały. Dom - szkoła - dom, a w nim dodatkowe, prywatne lekcje. Mógł zapomnieć o chwili wytchnienia. Zapewne będzie znosił to z pokorą jakiś dłuższy czas – dopóki nowe siniaki się nie zagoją i nie przestaną boleć. Wtedy znów się pokusi o złamanie zakazów ojca, zapominając czym to grozi.

Teraz nawet nie był w stanie uciekać, chociaż w głębi siebie bardzo tego chciał. Kuśtykał o lasce, stawiając koślawo krok po kroku jak niedołęga. Zdążył już przez ten czas policzyć drogę ze szkoły do postoju rikszarzy. Taki chód utrudniał mu nie tylko funkcjonowanie, ale i sprawowanie w szkole. Jego ruchy były nieporadne, zbolałe, pozbawione nie tylko gracji, ale i zwyczajnej płynności, za co zbierał uszczypliwe reprymendy. Zwłaszcza na lekcjach z tańca tradycyjnego, na których jak dotąd wiódł pierwszeństwo w grupie. Nagle sensei zaczęła mu zarzucać leserstwo i niechęć do nauki kolejnych układów. Bo przecież był prymusem, który zadziera nosa i sądzi, że nie potrzebuje wcale ćwiczeń… Mógł tylko zaciskać zęby z niesprawiedliwości, jako że nie było to jego kontrolowaną ułomnością czy dąsami zarozumialca.

Szedł wzdłuż pawilonu z małymi kramami oferującymi kalmarowe takoyaki i sklepikami, wspierając się na eleganckiej lasce, która pasowała do jego ciemnego mundurku w stylu zachodnim ze sztywną, czarną stójką pod szyją. Na plecach taszczył swój samisen, włożony w skórzany pokrowiec, aby się nie zniszczył. Początkowo zadawało mu się, że idzie do domu, jak posłuszny syn-uczeń-podwładny. Los jednak niewybrednie mu uzmysłowił, że tak naprawdę idzie tylko przed siebie, w myślach błagając, aby coś go wyzwoliło od tej rutyny w jaką wpadał. Odciągnęło od tego nudnego dążenia w jednym, obrzydłym kierunku. Jak to typowy żywioł powietrza. Po prostu żądał trochę rozrywki! Towarzystwa kogoś innego niż świnka morska, królik[2] czy służba – będących na równi w hierarchii, bo cała triada była pozbawiona wolnej woli i świadomości. Zachowywał się tak, jak wymagano. A skoro on sam nie mógł wyjść do towarzystwa to towarzystwo najwidoczniej samo postanowiło na niego trafić…

 – Matsumoto-kun? – usłyszał brzmiący znajomo głos. Chłopak nie mógł sobie jednak nijak przypomnieć skąd. Zatrzymał się, wsparł na lasce i rozejrzał dookoła. Napotkał rozpromienioną uśmiechem oraz słońcem twarz chłopaka, który nazywał się jakoś… popularnie. Znane, prowincjonalne nazwisko. Jak to było? Satou? Nie, to było któreś z tych „rybnych nazwisk”[3].

 – Witaj panie… S… – zaciął się z głupim wyrazem twarzy. Jedno z najgorszych faux pas – zapomnieć jak nazywa się rozmówca.

 – Panie S…łodki? – uśmiechnął się chytrze. – Seksowny? Super? Sugoi? Subarashii? Faaaakt, czasem tak na mnie mówią – zrobił dalece nieskromną minę, jakby był co najmniej synem samego Ojca Wysp Japońskich – Izanagiego.

 – Nie to chciałem powiedzieć, panie S…nobie – odwzajemnił jego uśmiech. Nagle zapomniał o całej swojej osowiałości.

Chłopak zmierzył jego sylwetkę od góry do dołu. Zatrzymał się przy jego podpórce. To nie był zwykły element garderoby… Sam Takanori wyglądał już mniej zjawiskowo bez swojego kimona. Rzec można było, że pospolicie, ale na pewno nie nudno. Ciemny mundurek z wysokim kołnierzykiem podkreślał tylko bladość jego karnacji, oczu, włosów, ust… I szczęśliwie zakrywał erotyczny kark niczym u gejszy. Akira zwilżył swoje wargi, bo wydały mu się suche, w porównaniu do soczystych ust panicza. Znów zawładnęło nim uczucie niemocy i ogłupienia niezwykłą osobą Takanoriego. A już prawie o nim zapomniał… Prawie. Czasami jeszcze zdawało mu się, że czuje zapach jego ciała we włóknach tuniki, którą kiedyś założył. Raz przyłapał się na tym, że zasnął, wtulając w nią swoją twarz. Po tym wstydliwym incydencie postanowił, że zamknie ją w oddzielnej szkatułce.

 – Skąd wracasz? – zapytał młody Suzuki, spoglądając na instrument, który niósł na plecach chłopak. Kosztowny sprzęt, ale niby czemu miałoby go na niego nie stać?

Czyżby Takanori pracował w herbaciarni? – zadał sobie pytanie. To nawet pasowałoby do jego prezencji. Ze swoja urodą miałby mnóstwo klientów… Zwłaszcza w Przemijającym Świecie. Potrząsnął głową, kiedy wyobraził sobie jak klęczą przy jednym chabudai[4]. On ubrany jest w zachodni, elegancki surdut, niczym gentleman z Wielkiej Brytanii, a Takanori w swoim misternym kimonie nalewa mu zielonej herbaty według skróconego rytuału. A później bierze go za rękę i prowadzi w stronę pokojów dla „gości”, uśmiechając dwuznacznie, rozwiązując po drodze szarfę…

 – Wracam ze szkoły – odpowiedział beznamiętnie. Akira zamrugał powiekami. Wyglądał na młodego, ale aż tak, aby nadal nie umieć czytać? Czuł, że tutaj chodziło o placówkę innej rangi. Słyszał, że do szkół dla gejsz uczęszcza się jak najdłużej, dopóki cię na to stać lub dopóki ma się na to ochotę. Zdarza się, że na dodatkowe nauki przychodzą nawet sześćdziesięcioletnie damy, wciąż spragnione odświeżenia swoich talentów.

 – Szkoły… – powtórzył za nim powoli, dając do zrozumienia, że chciałby szerszego wyjaśnienia.

 – Nie wiesz, co to? – wybałuszył na niego oczy ze zdziwienia. Młody Suzuki zapomniał, jak często robił z niego absolutnego, wiejskiego głupka. Zupełnie jakby nigdy nie widział na oczy miejskiego życia.

 – Jasne, że wiem. Sam chodziłem do szkoły – roześmiał się nieporadnie. – Myślę jednak, że nie były to podobne miejsca.

Takanori namyślił się, nie wiedząc za bardzo, co Akira miał na myśli. On od zawsze chodził do jednej szkoły. Nie rozumiał, jak mogłyby one wyglądać inaczej.

 – Ja… nie wiem. Uczę się różnych rzeczy. Tańca, recytacji, etykiety, kaligrafii, ikebany, gry na instrumentach, wokalistyki, angielskiego, literatury, taikyō[5]… – zalał go słowotokiem, a chłopak spojrzał na niego oniemiały. Tak, teraz miał podstawy, aby traktować go jak wiejskiego głupka, bo przy jego osobie faktycznie nim był. Jeśli jeszcze raz potraktuje go z wyższością – nawet mu się nie sprzeciwi. Jego wykształcenie przy takiej wszechstronności Matsumoto było jak edukacja w pigułce. Na najniższym poziomie. A kiedyś to on czuł się „ponad wszystko inne”, bo potrafił czytać. – Jeszcze zapomniałbym o…

 – Wystarczy! – uciszył go, uśmiechając się sztucznie. Bo jeszcze zaraz mu wyzna, że uczy się także przędzenia jedwabiu, wyrobu cesarskiej ceramiki i pałacowej architektury. A może chciał mu właśnie powiedzieć, że potajemnie nauczają go technik miłosnych, bo tak naprawdę jest szkolony na kurtyzanę? Znów poczuł niemoc w nogach. Jak to dobrze, że na mieście, wśród morza zapachu jedzenia oraz spoconych ciał, nie czuć było cudownej woni Matsumoto.

 – A ty? Dokąd idziesz? – zapytał Takanori. Jego kolega był ubrany w prosty, męski strój letni. Na głowie miał kaszkiet, który niegdyś tak mu się spodobał.

 – Hm, w zasadzie to idę do pracy – wykonał ręką gest, jakby rzucał zrulowaną gazetą.

 – Ach… rozumiem. Nie będę ci przeszkadzał – powiedział, kłaniając się na pożegnanie.

 – Nie wydurniaj się. Nie wiadomo, kiedy się znów zobaczymy. Nie rób mi tego…! – złapał go za ramię, trochę za mocno, bo kulejący Takanori stracił równowagę i zachwiał się. Przytrzymał go, aby znów stanął prosto. – Tęskniłem – wyszeptał do niego. Słabym, niskim głosem, jakby zdradzał mu swoją najskrytszą słabość.

 – Tęskniłeś…? – powtórzył bezwiednie. I nagle cały zgiełk miasta ucichnął jak w wyreżyserowanym akcie spektaklu kabuki, ażeby słyszalne były kwestie głównych aktorów. Zdawało się, że słyszy w tej ciszy namiętnie trącaną strunę samisenu. Coraz mocniej i mocniej… Nie, to jego serce waliło jak szarpany instrument, grając melodię podnoszącą napięcie. – Sō desu.

 Zamilkli. Ręka Akiry wciąż tkwiła na ramieniu Matsumoto. Teraz to nie otoczenie zamarło, ale oni sami.

 – Znaczy się… to chyba nic takiego, co? Ekhm… Kolego – poklepał go nerwowo po trzymanym wcześniej barku, poczym zabrał swoją rękę i podrapał się nią po czuprynie. Była jaśniejsza niż ostatnim razem, ale nadal była to jedynie barwa kawy jęczmiennej z mlekiem.

 – Skoro jesteś umówiony z pracodawcą, to chyba nie możemy nigdzie iść – chłopak najwidoczniej w towarzystwie Akiry zupełnie zapomniał, że on sam również nie ma zbyt wiele czasu do dyspozycji. Większą jego część miał już rozplanowaną. I to nie tylko na resztę dnia, tygodnia, ale i życia…

 – To dość luźny zarobek – przygładził swoje włosy, które wcześniej zmierzwił z zakłopotania. – Jeśli chcę, pracuję. Jeśli nie, to nie, ale mamony nie będzie. Bardziej hobby niż obowiązek – wyjaśnił mu. – Bo widzisz, ma się dostęp do jakiejś tam literatury dla przeciętniaków – miał na myśli popołudniowe wydanie asahi shimbun.

 – W mojej posiadłości mamy bibliotekę. Spodobałaby ci się – odpowiedział.

 – Musisz mnie kiedyś zabrać „do wyższych sfer” – rozpromienił się na samą wizję zobaczenia kawałka luksusu. Czy to prawda, że arystokraci śpią na łóżkach wykutych w złocie? I to z haremem kochanic pod kaszmirową kołdrą?

 Takanori zmizerniał, bo przypomniał sobie o tym obrzydliwym, zakłamanym miejscu, jakim był jego dworek. Zabrać go tam? Bardzo by chciał, aby humor Akiry rozświetlił ponurą atmosferę tamtego miejsca, ale wiedział jednocześnie, że to niemożliwe, aby ktoś z Shimatachi przekroczył progi tego sacrum.

 – A ty, gdzie mnie zabierzesz? – odbił sprytnie piłeczkę, przybierając maskę zadowolenia.

Akira poruszył niespokojnie grdyką. Cóż za naiwne i lekkomyślne pytanie…! Dlaczego go tak bardzo nakręciło? Przed jego oczami przeminęły się setki miejsc, w jakie najchętniej teraz zaciągnąłby chłopaka, ale co najmniej połowa z nich była nieodpowiednia dla chłopca w jego wieku. A w zasadzie to ile mógł mieć lat?

 – Może przejdziemy się do jakiejś knajpy na piw… – urwał, widząc grymas na ustach panicza.

Akira, gamoniu! Chyba nie chciałeś zaciągnąć szlachcic do tej speluny pełnej opryszków i gburów? – bo zapewne tak Takanori widział obraz baru swoimi kryształowymi oczami. Niemniej jednak knajpa nie była dobrym miejscem na intymne spotkanie – niehigieniczne i niebezpieczne dla arystokraty. Jeszcze jakaś szajka upatrzy sobie i tak poturbowanego panicza, i będzie miał przez niego poważne kłopoty. Nie wybaczyłby sobie tego, że przez niego mógłby być jeszcze bardziej skrzywdzony. Nagle przypomniał sobie o siniakach na jego nagim, bladym ciele, które zobaczył tego pamiętnego dnia w swoim pokoju, kiedy to po raz pierwszy się spotkali.

 – Co ci się stało? – zainteresował się, marszcząc brwi. Wzrok miał wymierzony w laskę, na jakiej się podpierał. W głowie młodego Suzukiego wyłaniały się w tym mentliku różne absurdy.

 – Źle stanąłem w kimonie – odpowiedział mu beznamiętnie, chowając buławę, jakby wstydząc się swojego tymczasowego kalectwa. – Ale to nic takiego. To się często zdarza… Na okobo ciężko się chodzi…

 – Musisz bardziej uważać. Chociaż faktycznie, wy z arystokracji możecie częściej chorować, bo was stać na opiekę lekarską – wywrócił oczami poirytowany, ale jego twarz szybko złagodniała, kiedy zobaczył, że Takanori zaczyna czuć się nieswojo. – Co nie znaczy, że masz oczywiście chorować! – pacnął go po głowie, burząc jego złotą, delikatną czuprynę. Po raz pierwszy dotknął jego lśniących włosów, które wydawały mu się świętością i… prawdę powiedziawszy, po raz pierwszy dotykał czegoś o takiej postaci. Zgadywał, że to właśnie takie były jedwabne nici przed naprzędzeniem w sukno.

 – To dokąd idziemy? – dopytywał się panicz, rozkopując niezręcznie laską ziemię pod stopami.

W głowie krążyły mu trzy słowa klucze: niedaleko, malowniczo i pusto.

Niedaleko – bo Takanori był o lasce. Nie chciał mu sprawiać bólu i zmęczenia.

Malowniczo – bo Takanori bezwątpienia był estetą. Poza tym, nie chciał patrzeć na tego chłopaka w brudnej kanjpie. Być może piękno przyrody przygasi jego urodę, która stwarzała kontrast ze wszystkim mu znanym. Zresztą gdzie, jak nie w malowniczej alejce znajdą trochę wytchnienia od pracy czy szkoły?

Pusto – bo… Sam nie wiedział, dlaczego. Nie, zaraz. Doskonale wiedział, czemu ma służyć odosobnienie…

 – Przejdźmy się po okolicy – zaproponował, zdając sobie sprawę, że nic nie przychodzi mu do głowy, a chłopak wpatruje się na niego wyczekująco.

Takanori wsparł ciężar na lasce, zaciskając na niej dłonie. Minę miał nietęgą, bo chodzenie sprawiało mu ból, ale postanowił sobie, że nie piśnie ani słowa Akirze o swojej kontuzji.

Ruszyli główną arterią górnego miasta. Wszędzie panował zgiełk i krzątanina kupców oraz subiektów. Czterokrotnie w przeciągu kilkunastu kroków nakłaniano ich do nabycia figurek z bóstwami Susanō[6], które miały zapewnić jego przychylność w postaci orzeźwienia i chłodu dla domostwa w tę upalną porę roku. Rzecz jasna czterokrotnie odmówili – Akira z powodu braku pieniędzy, Takanori z powodu braku drobnych.

Mieli nawet szczęście przejść obok maiko drepczącej w niebotycznych klapkach okobo, na którą pokazywał coś jeden z japońskich gentlemanów w garniturze w stylu stresemann. Akira obrócił głowę za dziewczyną, chcąc się jej przyjrzeć dokładniej. Kimono nieznacznie na niej falowało – zjawiskowo, ale nie wyzywająco jak na kurtyzanie. Następnie zwrócił wzrok na Takanoriego, który stawiał kroki z równie wielką pieczołowitością. Małe, delikatne, posuwiste – jakby chciał się wznieść nad ziemią. Nie mógł jednak wiedzieć, że ten efekt został osiągnięty przypadkowo z pomocą bólu w stawach.

 – Chodzisz jak gejsza – uśmiechnął się do chłopaka, chcąc zobaczyć jego reakcję na ten komplement, niestety, Takanori nie odebrał tego jako pochlebstwo. Zmieszał się i przystanął, zwieszając posępnie głowę.

 – Po prostu… bardzo mnie boli. Nie żartuj sobie ze mnie – wyznał mu niechętnie, nadymając nozdrza z oburzenia. Próbował być nade wszystko dumny, nawet jeśli musiał odsłonić swoje słabości, co było absolutnym brakiem elegancji.

 – To nie miał być żart – młodemu Suzuki zrobiło się potwornie głupio, zdając sobie sprawę ze swojego faux pas. – Chciałem powiedzieć, że prześlicznie się poruszasz.

 – Nie wiem czy kalectwo można nazwać „prześlicznym”…

 – Jeśli bardzo cię boli – zaniżył swój głos troskliwie – może chciałbyś, abym cię poniósł?

 – Co? – zdziwił się Takanori, słysząc tą niecodzienną propozycję. – Chcesz mnie dźwigać? To takie… zawstydzające i niemęskie…

Akira miał ochotę wybuchnąć śmiechem, usłyszawszy ten zarzut z ust zniewieściałego arystokraty.

 – Przecież widzę, że się przemęczasz.

 Takanori zawahał się. Naprawdę był zmęczony tym topornym człapaniem za pędzącym w przód chłopakiem.

 – Zdejmij samisen, ja go poniosę.

Przełożył w milczeniu swój instrument na barki Akiry, które były imponująco rozpięte pod cienkim lnem w barwie indygo. Delikatny samisen, narzędzie artystów a mocne, robotnicze ramiona chłopaka stwarzały ze sobą niezwykły kontrast. Tyle razy widział ten instrument na plecach małej maiko, ale nigdy przy boku krzepkiego tragarza. Miał ochotę zawisnąć na tych zdrowych ramionach jak jego samisen, ale szybko opanował tę głupią zachciankę.

 – Damy radę – zapewnił go z filuternym uśmieszkiem. Wziął ostrożnie na ręce Takanoriego, który dość opornie dał się oderwać od ziemi. Panicz objął nieśmiało rękami śniadą szyję Akiry. Nie było czuć od niego potu. Z tej perspektywy widział wyraźnie wyzierający zza ciemnej lamówki opalony tors, po czym domyślił się, że musiał często chadzać bez odzieży. Przełknął nerwowo ślinę, wyobrażając sobie, jak półnagi chłopak ścina drzewo zażywając jednocześnie kąpieli słonecznej… Takanori potrząsnął głową, zażenowany swoją płytką wyobraźnią, okręcającą się wokół czegoś tak przyziemnego jak ciało. I to ciało proletariackiego chłopaczka… Zachował się jak panienka lekkich obyczajów. Z drugiej strony, między bogami a prawdą, czuł się teraz jak anemiczna panna w rękach swojego obrońcy.

Skręcili w wąską  alejkę, omijając huczny, przeludniony bulwar obstawiony małymi kramikami i nieco większymi straganami. Gdzieniegdzie były nawet stoiska szamanów i przebranych wróżbitów, oferujących wskazanie prawdziwej miłości życia za drobną opłatą. W miarę jak oddalali się od głównej arterii, szemranie rozmów i targowania się ucichły. Jak we włoskim diminuendo, które tak często wystukiwał na fortepianie.

Wkrótce już wcale nie słyszeli innych mieszkańców Tokio. Grupki spacerowiczów zaczęły przerzedzać się do pojedynczych starców, sama droga zaś stawała się coraz bardziej kamienista i niezagospodarowana przez ludzką rękę. Oddalali się od terenów osadniczych i zabudowy miejskiej. Takanori po raz pierwszy widział, że takie pejzaże w ogóle znajdują się we Wschodniej Stolicy. A może już byli poza miastem? Czas mu się rozpływał i ulatniał, tak samo jak on – oderwany stopami od podłoża czuł się pozaziemsko. Uśmiechał się błogo, pomimo że przed chwilą skręcał się w grymasie, widząc, że ludzie spoglądają na nich zniesmaczeni. Teraz byli zupełnie sami… Nawet przyroda milkła, jakby chciała im dać odrobinę prywatności. Nie musiał się przejmować opinią obcych, a kiedy rozliczał się przed samym sobą, dochodził do wniosku, że…

 – To tutaj – powiedział Akira, stawiając Takanoriego pod rozłożystym drzewem. Panicz obejrzał się za siebie delikatnie, bo kark mu zdrętwiał. Liście drzewa były dwupłatowe, o tej porze mięsiste i zielone, pachnące barwnikiem. To na pewno był miłorząb[7]. Ginkgo. Uśmiechnął się do siebie i złapał zwisającą kiść dwuklapkowych listków, zrywając dwie gałązki. Zaczął zaplatać z nich wianek. Akira przyglądał się zajęciu młodego Matsumoto z pobłażliwością, bo jeszcze nigdy nie widział chłopaka, który robiłby podobną rzecz. Usiadł, aby odsapnąć i odkaszlnął, chcąc zwrócić na siebie uwagę nowego kolegi. – I… co sądzisz o tym miejscu? – w jego pytaniu było słychać swego rodzaju nacisk. Tak bardzo chciał być pochwalony przez niego – za swój wysiłek, pomysłowość oraz… romantyzm?

Takanori podniósł wzrok znad powstającego w błyskawicznym tempie wianuszka. Był jakiś rozkojarzony.

 – Jest bardzo ładne – powiedział, jakby odczytywał napis z jakiegoś piktogramu. Akira poczuł dziwne rozczarowanie słowami chłopaka, co ten natychmiast wyłapał. – Nie, naprawdę Akira-san! To miejsce wygląda jak stary, zapomniany park, w którym niegdyś chadzali samurajowie z konkubinami…

 – Samurajowie… Teraz to sobie wymyśliłeś na odwal się… – mruknął do siebie pod nosem, jakby się nachmurzył, wielce obrażony byle jakimi słowami pocieszenia młodego Matsumoto. Panicz dokładnie obserwował jego nadąsaną postawę, która – prawdę powiedziawszy – strasznie go śmieszyła. Taki siłacz, a naburmuszył się jak ryba fugu. Tak, z tymi nadymanymi policzkami nawet ją przypominał.

 – Oj, daj spokój! Nie masz wyobraźni… Nie chciałbyś być takim samurajem? – odrzekł, odrywając jeden listek i zdmuchując go zaczepnie w grzywkę Akiry.

 – Samurajem? Chciałbym… Silny, odważny, siejący postrach, babki na takiego leciały i stać go było na dziwki… – wyliczył koślawo „główne” rycerskie przywileje z czasów feudalnych.

 – Na dziwki…? – zdziwił się Takanori, jakby po raz pierwszy słyszał to słowo na własne uszy.

 – Nie rób takich oczu, bo to kapitalistów, takich jak ty, stać na nie w dzisiejszych czasach… – podparł swoją brodę na ręce, patrząc gdzieś w dal zrezygnowanym spojrzeniem, jakby stwierdził, że jego życie jest nędzne tylko dlatego, że nie może oddawać się płatnej rozwiązłości seksualnej. Poczuł, że Takanori pacnął go w głowę, więc przesunął po włosach ręką, chcąc je przywołać do ładu. Poczuł w swojej czuprynie liściasty wianuszek i uśmiechnął się nieśmiało. Co za niepoważny upominek! Zachowywał się jak trywialna, wiejska i odrobinę psotna pastereczka, a mimo to niebywale go tym ujmował. Z takimi najprzyjemniej się zawsze było kochać się po łąkach… Hm, gdzie okiem nie sięgnąć, wokół nich były same polany i polanki. W sam raz, aby się trochę… Akira potrząsnął głową tak mocno, że prawie zrzucił z głowy wiązankę.

 – W sumie już jesteś silny, więc niewiele ci brakuje do samuraja – zaczepił go panicz, siadając obok niego w tradycyjny sposób, w taki w jaki siadano przy herbacianym stoliku. Niezwykle elegancko. Och, jakże młody Suzuki żałował, że jego kolega nie ma na sobie tego imponującego kimona. Jedwabne nici w tym słońcu musiałby niesamowicie lśnić – wręcz oślepiająco. – W zasadzie tylko tych twoich… kurtyzan – uśmiechnął się kwaśno, bo nie lubił tego określenia względem kobiet.

 – Zaraz, zaraz! – Akira natychmiastowo się rozpromienił. – Powiedziałeś, że jestem silny?

Takanori nie odpowiedział, zachowując niewzruszony wyraz twarzy. Zupełnie, jakby uważał za pierwszorzędne to, co on w tej chwili myślał. On ma tutaj pierwszeństwo w fantazjowaniu na głos.

 – Skoro jesteś samurajem to ja twoją… gejszą? – podrapał się po swojej blond czuprynie, która w tej ekspozycji z daleka musiała być niezwykle widoczna.

 – Samuraj i gejsza? Huh? – powtarzał bezmyślnie po Takanorim, zaskoczony jego wszystkimi słowami. – Ja? Silny samuraj?

 – A ja słabiutka gejsza?

 – Hej odpowiadaj na moje pytania!

 – A może kurtyzana? – postukał się palcem po wardze. Akira czuł, że zaczyna się mimowolnie podniecać, bo ta niepoważna rozmowa z paniczem malowała w jego wyobraźni potwornie świńskie obrazy… Jeszcze to koszmarnie piekące słońce sprawiało, że zaczęło mu się robić duszono, a ciało się zgrzewało pod niezwiewaną, konopną tkaniną.

 – Proszę już cicho, no! Odpowiadaj mi, jeśli pytam! – jego głos brzmiał niemal płaczliwie, jakby prosił go o litość. W rzeczy samej tak właśnie było. Takanori spojrzał na niego zaskoczony burzliwą reakcją chłopaka. Akira odetchnął pełną piersią, aby się uspokoić i przestać tak naskakiwać z byle powodu. I znów naprzykrzała mu się myśl, że dawno się nie kochał… – Na litość boską, nie jesteś żadną gejszą tylko moim baishin[8]!

 – Ja twoim? Zapominasz chyba, kto tutaj jest wyżej, parobku – uśmiechnął się złośliwie, znów poruszając nerwowo w swój charakterystyczny sposób nadgarstkiem, jakby chciał dobyć wachlarz i zasłonić się nim. – Poza tym, ja już ci powiedziałem komplement. Teraz twoja kolej…– przez jego twarz znów czmychnął cień czupurności.

 – A… a może… po robimy coś innego niż prawienie sobie pochlebstw? – Akira odwrócił twarz, aby panicz nie mógł patrzeć na niego i jego niemrawy wyraz. Też mi zabawa – pomyślał sobie, będąc zniesmaczony taką frywolnością. Nie podobała mu się wizja tego, że mają leżeć obok siebie, podpierając się o wiekowe drzewo, patrząc sobie w oczy i wymieniając słodkimi, pustymi słowami na swój temat… Widział alter ego siebie, jak beztrosko leży w niskiej trawie i szepcze w usta Takanoriego to, jak bardzo nęci go jego gracja, fascynują kobiece ruchy, gra spojrzeń, idealna kombinacja min i gestów, ruchów… A kiedy czuje jego zapach, ledwo panuje nad swoim oddechem, myślami, a nawet dłońmi. Przez chwilę poczuł się jak młody Takanori, który wiecznie się obruszał w jego towarzystwie, że to jest nieprzystojne, tamto nieprzyzwoite, a tego burżuazji nie można…

 – To na co takiego masz ochotę? Po coś mnie chyba tutaj przyprowadziłeś… na to… ubocze – uśmiechał się prostodusznie i trochę naiwnie dla Akiry, w dodatku bawił się tak dziecięco tymi zwisającymi gałęziami z liśćmi. To wszystko do złudzenia przypominało mu sceny z przeszłości – jego przeżyte przygody w tym miejscu z innymi dziewczętami. Często tutaj bywał, ale tym razem nowość polegała na tym, że był z nim… właśnie, chłopak!

Młody Suzuki jęknął uciążliwie na dźwięk jego infantylnego pytania… Przestań już, przestań to robić! Przestań być tak nieświadomie niewinny… Kusisz mnie!

 – Po prostu porozmawiajmy… Chciałbym wiedzieć o tobie więcej. Jeśli mogę… – westchnął, jakby nieźle był czymś zmęczony. Skwar działał na niego usypiająco, zaś obecność Takanoriego antagonistycznie – niebywale go pobudzała. Co razem dawało niesamowity, dwuwymiarowy efekt.

Panicz przyłożył do swojego noska jakiś dziki, polny kwiat zerwany spod stóp. Był drobny, fioletowy, ale jego nazwy nie znał… Akira w ogóle nie miał pojęcia o florystyce. Nie interesowały go ani rośliny, ani ich nazwy, ale był pewny, że Takanori i w tej dziedzinie był niezwykle biegły. Ikebana czy tak?

 – Tak, oczywiście, że możesz. Pod jednym warunkiem… – mrugnął do niego, co graniczyło z kokieterią. Akira pokiwał głową oznajmiając, że go słucha. – Wet za wet.

 – Proszę?

 – Zagramy w taką jedną grę, w którą zazwyczaj zabawiam się ze znajomymi, kiedy już trochę wypijemy sake… – wywrócił oczami, jakby przyznawał się do czegoś niezwykle nudnego.

 – Ty pijesz?! – ożywił się Akira, świecąc oczami z nadzieją. Czy to znaczy, że kiedyś być może da się z nim wyciągnąć na małe co-nie-co? A później… bynajmniej będzie miał pretekst do zrobienia z nim „tego”.

 – Daj spokój! Sam powiedziałeś, że „arystokraci to najwięksi rozpustnicy” – uśmiechnął się złośliwie.

 – Czyli chcesz ze mną zagrać w „prawda lub ryzyko”? Ale…

 – Tak, Akira-san?

 – Nigdy nie robiłem tego na trzeźwo – przyznał się, odrobinę zaniepokojony tym faktem.

 – Czyli nie jesteś tak odważny jak myślałem, hm…

 – Wcale nie! – obruszył się Akira. – Jestem samurajem, nie pamiętasz?

 – Wybornie! No to gramy – uśmiechnął się przebiegle, siadając naprzeciw chłopaka. Jego łagodne spojrzenie nagle przemieniło się w drapieżny wzrok obeznanego pokerzysty ze statku na Missisipi. – Ja zaczynam, jako że jestem wyższy… – powiedział pyszałkowato, co śmiesznie kłóciło się z jego wizerunkiem melancholika.

 – Wyższy? Myślałem, że ty nie kłamiesz…

 – Jestem wyższy stanem, to miałem na myśli – wywrócił oczami, ale nie z politowaniem, lecz zadumą. – Może na rozgrzewkę, chcę żebyś mi powiedział… hm… już wiem! – klasnął w dłonie euforycznie, a jego uśmiech z czupurnego przeszedł w demoniczny. Akira zaczynał myśleć, że granie w „prawdę lub ryzyko” z urodzonym kapitalistą-kłamcą jest życiowym błędem. – Nosisz tą tunikę, którą miałem wtedy na sobie? Całkiem nagi?

 – Eh? – spojrzał na Takanoriego dziwnie. To pytanie podchwytliwe? Bo jego prostota aż go zagięła jego prowincjonalny umysł. Dwuznaczny uśmiech kolegi jednak uświadamiał go, że cokolwiek nie odpowie, to zostanie wyśmiany. – Jedna kwestia techniczna… Co jeśli skłamię? Poniosę karę? I jak w ogóle wyczujesz, że nie mówię prawdy?

Panicz wzruszył ignorancko ramionami.

 – „Prawda jest formą pozoru, pozór formą prawdy” jak to powiedział Novalis – zacytował głębokim głosem. Widać było, że traktował poezję bardzo nobliwie.

 – Kto taki?

 – Niemiecki romantyk. Bardzo lubię ten nurt w literaturze… A tak w ogóle, nie zmieniaj tematu. Odpowiadaj, odważniaku.

Akira wziął głęboki wdech. Pytanie trudne nie było, bo i odpowiedź prosta – nie nosił tej tuniki, bojąc się, że nim nasiąknie. Spał z nią przy boku, wyobrażając sobie, że wciąż czuje zapach jego ciała… A to tkało w ciemności iluzję, że naprawdę jest obok niego. Lecz to było nieważne. Nie o to dopytywał się Takanori. Jeśli odpowie „nie, nie noszę jej”, zaraz padnie kontrpytanie „dlaczego?”. I tutaj rozpoczynał się owy kłopot. Z drugiej… dlaczego nie sprawić, aby to pytanie stało się kłopotliwym dla samego Takanoriego? Obrócić jego broń przeciwko niemu? Teraz to usta Akiry się zaczęły śmiać chytrze, co wprawiło w konsternację panicza.

 – Mm… więc, odpowiedź jest prosta: nie, nie noszę jej. Dlaczego? Niekłamanie powiem, że przywołuje zbyt wiele wspomnień. Uwielbiam sobie wyobrażać pod nią ciebie. Przypominam sobie jak pod nią dygotałeś. Czasami zdarza mi się z tą tuniką spać przy boku, wdychając ostatki twojego zapachu. To pozwala mi poczuć pewien luksus i… co jest? Zrobiłeś się różowy. Rozumiem, nie powinienem mówić dalej, więc na tym urwę – jego słowom towarzyszył wredny uśmiech rozpięty łukiem na ustach.

 – Ettoo… Wąchasz ją? – zapytał nieśmiało, a jego oczy krążyły chaotycznie, nie wiedząc na czym się skupić. – Hahaha! Prawie ci uwierzyłem! Oczywiście, że musisz ją nosić… Jesteś zbyt biedny, to spore wyrzeczenie.

Takanori uśmiechnął się – jak na jego zaplecze dobrych manier – wulgarnie, zasłaniając swoje białe zęby długopalczastą dłonią. Jak mówił starojapoński przesąd – pokazywanie uzębienia to zły omen, gdyż przypomina ono nagie kości umarłych. A w sintoizmie wszystko, co dotyczy śmierci, jest nieczyste.

 – Sugerujesz coś? – ściągnął do siebie brwi, oburzony.

 – Niczego nie sugeruję, Akira-san – pochylił głowę w pokornym geście, ale znów był udawany i cyniczny. Nawet jeżeli jego głos był teraz tylko nieco głośniejszy od szmeru runa. – Nie rozumiem pańskich insynuacji. Dlaczego dokonuje pan czynności… hm, sensualnych ze zwykłą częścią garderoby? To jakiś fetysz.

Chłopak poczuł, że wplątuje się w sieć tego flirtu jak nierozważna muszka. Być może Takanori był tylko niskim, wydelikaconym przez salonowe luksusy burżujem, ale samymi słowami sprawiał, że czuł się prymitywnym robotnikiem. A to przecież on chciał, aby się zamotał we własnych słowach.

 – Nieważne, twoja kolejka na pytania się skończyła. Musisz poczekać, Mały – odbił piłeczkę, wybrnąwszy z tego ambarasu. – Więc… Powiedz mi, dlaczego jesteś taki blady?

Takanori wyraźnie się zasępił.

 – Już ci mówiłem. Mam domieszkę rosyjskiej krwi – odparł, zachowując dystans w głosie.

 – Przecież mówiłeś, że twoja matka nie… obcowała z Rosjaninem – zauważył.

 – Przykro mi, ale twoja kolejka również minęła. Musisz poczekać, Wielkoludzie – sarknął. Teraz znów przypominał napuszoną księżniczkę. – Skoro jesteśmy przy wyglądzie, to… dlaczego nosisz tą opaskę na nosie? – zapytał w zupełnie niegrzeczny i nietypowy dla siebie sposób. Akira odruchowo schwytał się za wytknięty nachalnie punkt, jakby się bał, czy aby bandanka się nie zsunęła, pokazując goliznę.

 – Um… – mruknął speszony. Po wyrazie jego twarzy widać było, że nie ma zamiaru wcale opowiadać o tym szczególe z jego życiorysu. A im bardziej Akira wyglądał na speszonego, tym większa satysfakcja ogarniała Takanoriego. – Kiedyś… jak byłem mały to matka zaprowadziła mnie do wróżbity. Wiesz, chodzi mi o ceremonię shichi-go-san[9]. A ten powiedział, że powinienem uważać „żeby nie zgubić nosa”. Od tego czasu noszę tą opaskę – odparł bardzo skrótowo, zupełnie jakby chciał ukryć jakąś pikanterię owego faktu.

Takanori wybuchnął histerycznym śmiechem, co w przypadku jego powściągliwego charakteru wyglądało jak atak niebezpiecznej choroby.

 – Jesteś bardziej przesądny niż własna babcia! – gruchnął, kładąc się na trawie, zupełnie jakby nie dostrzegając zagrożenia wdarcia się mrówek w newralgiczne sfery. Swoją drogą, Akira bardzo chętnie zająłby się nimi na ciele Takanoriego. – Mnie rodzice też zabrali do wróżbity, jak byłem noworodkiem, ale to dlatego że myśleli, że jestem diabłem – skrzywił się, patrząc w czyste sklepienie nieba. W błyskawicznym tempie uspokoił się i nabrał powagi. Znowu przywdziewając maskę innego alter ego. Tego chłodnego, zdystansowanego. – Chcieli modlić się za moją duszę, bo myśleli, że niedługo umrę na jakąś chorobę. Ogólnie oskarżali moją matkę o puszczanie się z „Zamorskimi Diabłami”, jak to nazwała moja konserwatywna babka Rosjan. Więc chyba to nieprawda, że chłopi są bardziej przesądni od nas.

Spojrzał na chłopaka ze współczuciem, ale ten jakby zupełnie był oderwany od rzeczywistości.

 – No, ale w każdym bądź razie – poderwał się z ziemi, wracając do świata żywych i przy okazji do ich zabawy. – Nie wpadłeś na to, że wróżbicie mogło chodzić po prostu o „dumę”? „Uważaj, żebyś nie zgubił swojej dumy”? 

 – Dumy? – spojrzał na Takanorigo, jakby odkrył coś niezwykle istotnego w jedną chwilę, podczas gdy jemu zajęło to resztę życia. – „Duma” pisze się bez znaku „nos”.

 – Ale pisząc „dumny” używasz tego znaku. Hanagatakai [10] czyli „zadzierający nosa”.  To archaizm.

 – I kto tutaj jest dumny… – wymamrotał naburmuszony, będąc zazdrosnym, że ktoś inny niż on sam rozwiązał zagadkę wróżbity. – Przejdźmy do drugiej tury. Powiedz mi więcej o tej rosyjskiej krwi… – zlustrował go uważnym wzorkiem. Po mimice Takanoriego było wyraźnie widać, że był to temat tabu.

 – To nie jest pytanie, więc nie muszę na nie odpowiadać.

 – Dobrze więc Panie Upierdliwy. Jak to się stało, że masz domieszkę rosyjskiej krwi?

 – Skoro tak bardzo chcesz wiedzieć… – westchnął, odwracając wzrok. – Wiesz, że od tysiąc dziewięćset czwartego do piątego Japonia toczyła na terenie Chin wojnę z Imperium Rosyjskim?

Akira przytaknął skinieniem głowy.

 – Rosja i Japonia ogólnie żyją w nie najlepszych stosunkach – rzucił, chcąc się pochwalić swoją znajomością polityki.

 – Tak… Więc, niefortunnie podczas wojny moja babka, matka mojej matki, przebywała na terenie Chin, a dokładniej w Liaoyang razem ze swoim mężem. Jako turyści, nie znali sytuacji wewnętrznej, ani militarnej kraju. Naturalnie słyszeli o wojnie, ale na wodach Morza Żółtego. W tym dniu miał miejsce przemarsz wojsk przez prowincję Liaoning. A… nie wiem czy wiesz… czym jest przemarsz wojsk. I to wojsk rosyjskich, które „słyną” ze swojej bestialskości.

Takanori zrobił dłuższą pauzę niż zwyczajna logiczna. Widać było po nim, że ogromnie przeżywa to, co mówi, a każde słowo było wypowiadane ze sporą dozą emocji. Jak w zwolnionym tempie, można było dostrzec, że stopniowo na jego piękną twarz wstępuje szary, obrzydzający ją smutek. Głos mu ugrzązł w gardle. Bolał go fakt, że jego uroda tak naprawdę jest piętnem, a nie atutem, jak to się wydawało wszystkim zazdrośnikom wokoło. Nie miał z niej żadnego pożytku. Chociaż inni z niej czerpali, dla niego nie było to nic innego jak brzemię. Okupione cierpieniem niewinnych ludzi. I jego własnym – w końcu został skazany na wieczny ostracyzm. Akira nie potrafił siedzieć i patrzeć, jak chłopak jest bliski płaczu. Tym bardziej, że przypominał mu w tej chwili zagubioną dziewczynę, która spotkała niezasłużona krzywda, z którą musi się teraz mierzyć. Poderwał się i odruchowo otoczył ramionami przygarbionego Takanoriego. Ten kontakt podziałał na ich dwójkę otrzeźwiająco. Arystokrata zapomniał na chwilkę o swoich utrapieniach. O tym, że jest chronicznie osamotniony, poniżany i wykorzystywany z identyczną bezwzględnością przez rodzinę, jak przewijających się obcych. Stoi w centrum tego wirującego kręgu nienawiści i nikt nie chce mu podać dłoni, aby wyciągnąć na zewnątrz… Bo wszyscy okręcają się w tym błędnym kole. Możliwe, że sami nie potrafili uciec z tego obłędu.  Wszelkie zakłócenie harmonii dla wielu ludzi było karygodne. Przecież najlepiej zostać we własnym miejscu i się z niego nie ruszać. „Gwóźdź, który wystaje będzie wbity w ścianę”.

 – Czy chcesz coś jeszcze powiedzieć? – zapytał cicho Akira, gładząc jego włosy powolnymi ruchami palców. Nie zależało mu na całej prawdzie… Nawet jeżeli była nęcąco interesująca, wręcz zakazana. Chciał jedynie, aby to z siebie wyrzucił. Całą frustrację, która podtruwała jego życie. Takanori zacisnął panicznie ręce na koszuli Akiry, zamykając powieki, jakby szykował się na mocny cios.

 – Dziewięć miesięcy później urodziła się moja matka, ale nie było widać żadnych anomalii w jej wyglądzie. Babcia pomyślała, że sekret się uchowa, ale wszystkie brudy wypłynęły na wierzch, kiedy urodziłem się ja. Byłem czystym przekleństwem naszej rodziny – mówił szybko, aż się przyduszał. Zupełnie, jakby chciał zaoszczędzić tlenu, będąc zasypanym pod ziemią. Przygnieciony czymś ciężkim jak hałda gruzu. – Rozpocząłem całą falę nieszczęść i wzajemnej nienawiści. Jak głaz rzucony w wodę. Najpierw zaczęło się od ojca. Wyzwał moją matkę od ladacznic i chciał zerwać z nią śluby, sadząc, że dopuściła się tak obmierzłego czynu, jak obcowanie z cudzoziemcem. Sumire, bo tak się nazywa, zaklinała się na rodzinnych ujigami, że nie dotknęła nigdy innego mężczyzny, ale nikt nie chciał jej uwierzyć, mając przed sobą tak niezbite dowody. Pewnie zostałbym zabity bez skrupułów przez ojca, a ona sama ukarana wypędzeniem z rodzinnego domu, gdyby babcia nie przyznała się do… do tego, że w tysiąc dziewięćset czwartym roku… padła ofiarą gwałtu ze strony rosyjskiego wojskowego. Jakkolwiek nasza rodzina znała prawdę, tak nikt z zewnątrz nie mógł jej poznać. Ale to nie zdejmowało z nas problemów… A wręcz ich przysparzało, bo poza rodziną, nikt nie znał przyczyny mojego pochodzenia. Dla tych prostaków tylko jedna wersja była oczywista. Ta odnośnie mojej matki… Krążyły jeszcze spekulacje, że jestem nieuleczalnie chory i umrę. To by nawet pasowało wszystkim wokoło. A mojej rodzinie najbardziej. W końcu pozbyliby się palącego kłopotu i białej plamy w historii rodziny. Szczerze to… Sam się czasem zastanawiam, czy i dla mnie nie lepiej byłoby, gdybym faktycznie był śmiertelnie chory…

 - Wystarczy – Akira zdawał się jeszcze bardziej męczyć podczas perorowania Takanoriego niż sam opowiadający, który wyglądał, jakby oswoił się ze swoim fatalizmem. Chłopak przestraszył się ostrego tonu Suzukiego, więc spuścił winowajczy wzrok, a oczy mu się zaszkliły. Wewnętrzny mężczyzna nie pozwolił Akirze pozostać nieczułym na to, co się właśnie działo się z blondynem. Ujął jego twarz w dłonie i uniósł ku sobie, aby mogli na siebie spojrzeć jak równy na równego. Ten gest był pierwszym przełamaniem bariery feudalnej pomiędzy nimi.  Chłopak bał się, jego błękitne oczy dygotały delikatnie, jakby chcąc uciec przed wszechobecną posturą Suzukiego.  Ten mężczyzna zawsze miał go w zasięgu. W garści. Nie tylko fizycznie, kiedy go niósł, trzymał, unieruchamiał. Zawsze natykał się na niego po drodze, jakby łączyła ich cienka, czerwona nić. – Posłuchaj mnie, Takanori. Nie znam świata, w którym żyjesz. Nie wiem, dlaczego ci wszyscy ludzie wokół ciebie tak robią. Ale znam ciebie i wiem, co mogę o tobie powiedzieć. Jesteś… najniezwyklejszą osobą, jaką poznałem. Nie wyglądasz jak demon, jesteś… Piękny – połaskotał kciukiem te słodkie, różowe wargi, które w dotyku były odrobinę śliskie. Nawilżone słodką wazeliną. Akira poczuł dreszcz na samą myśl o jej smaku. - Czuję się zaszczycony, że mogłem cię poznać. Jednak za każdym razem, kiedy cię spotykam, czuję niedosyt. Chciałbym cię znać jeszcze lepiej i lepiej… Fascynujesz mnie.

 - Akira… - szepnął Takanori i wtulił swoją twarz w pierś chłopaka. Reakcja była piorunująca. Jak spotkanie dwóch wiatrów – gorącego i arktycznego. Kontrastowych gruntów. Czuł, że właśnie został rozdarty. I paradoksalnie nie przez gorzkie wspomnienia – do których już przywykł – ale Akirę. Objął jego szeroki tors ramionami. Byli splecieni, ale to nie własne ręce ich trzymały przy sobie. Owładnęło ich takie uczucie, że nawet jeśli się puszczą, wciąż będą w siebie wczepieni. To magnetyzm ich łączył. Siła odśrodkowa.

Takanori dygotał jak kot i cicho płakał na piersi chłopaka, ale Suzuki nie próbował go uciszyć. Matsumoto nigdy w życiu tak się nie czuł.  Wraz z ciężarem na sercu opuściły go także wszelkie moce. Poczuł się absolutnie bezsilny jak niemowlę, które nie jest ani obarczone tonażem przeszłości, ani też opancerzone ładunkiem doświadczeń. Nie był tylko przytłoczony, był bezbronny, lecz w tym przypadku, kiedy nie musiał się przed niczym bronić, nie potrzebował tego. Nigdy wcześniej nie doświadczył takiej beztroski.  Nie przytulał się do ojca ani do matki. Czasem do mamki, ale nie było to chociaż odrobin ę podobne uczucie. Akira sprawiał, że był jak nowonarodzony – w innym świecie, w innym entourage, w innym wcieleniu…

 - Jesteś niezwykły – wyszeptał stłumionym głosem, gładząc mocne łopatki chłopaka. Gardło miał przesuszone od płaczu. – Łamiesz wszelkie zasady… Ale nie wiem, czy dla mnie warto to robić…

 - Nie, Takka. To inni krzywdząc cię, łamią zasady. Poza tym… Hej, polubiłem cię, to chyba jeszcze nie przestępstwo? – pogłaskał go po włosach, chociaż w głębi siebie miał ochotę dotknąć go w innym zakamarku ciała. Starał się nie schodzić swoimi dłońmi poniżej linii karku, który był okolony czarną, sztywną stójką.

 -  Ja też cię lubię – Takanori odważnie patrzył na Akirę, który ze wstydu wbił swój wzrok w ich splecione ramiona. Odsunęli się od siebie, ale to nie sprawiło wcale, że ich czuli się mniej intymnie. – Czy teraz moja kolej? – chłopak wrócił do bardzo odległego wątku, jakim była ich zabawa w „prawdę lub ryzyko”. Suzuki był zaskoczony tą propozycją, bo nie sądził, że chłopak czuł się na siłach, aby dalej to ciągnąć. Jego oczy iskrzyły się tak żywo, że nie ulegało wątpliwościom, że nie tylko ma na to siły, ale jest wręcz nimi naelektryzowany. – Akira, czy mógłbyś mnie… pocałować?

Suzuki nie zmieszał się.

 - A co, jeśli nie chcę odpowiedzieć na to pytanie? – złośliwa riposta Akiry nie zgasiła zapału Matsumoto, a wręcz poczuł się zachęcony. Rozchylił delikatnie swoje różowe usteczka i westchnął ostentacyjnie.

 - Czeka cię ryzyko.

 - Proszę bardzo. Jestem gotowy. – Tak naprawdę nie było to żadne ryzyko dla Suzukiego. Nie grali w ciemno, bo z ich mimiki łatwo było wyczytać, że obaj wiedzą, jakie zadanie padnie.

 - Pocałuj mnie.

Takanori natychmiast zamknął powieki i rozsunął wargi, ale nie ukazał się w nich delikatny języczek. Na jego twarzy zakwitł spokój i cierpliwość. Akira domyślił się, że chce, aby go pocałował finezyjnie. W motyli sposób. Nachylił się i musnął subtelnie jego usta, które w dotyku były śliskie od nawilżacza. Miał smak wanilii. Czy to dlatego jego skóra zawsze nią pachniała?

Chciał mu pokazać, że jest w tym dobry, ale bał się od niego oderwać, aby pogłębić pocałunek, bo mógłby to odebrać za koniec. Zamiast czerpać przyjemność z ich kontaktu, skupiał się w sobie, próbując uspokoić wszystkie emocje, jakie się w nim podniosły. Patrzył na twarz Takanoriego, kiedy go całował. Nie chciał tego robić z otwartymi oczami, ale obawiał się, że jeśli je zamknie, straci kontakt z rzeczywistością. Zacisnął dłonie na ramionach Matsumoto, wpijając palce w kruche mięśnie. Tylko on drżał, blondyn był spokojny. Chyba zauważył jego spięcie, bo przestał zaciskać tak mocno swoje słodkie wargi. Był nieruchomy jak posąg, poddawał się mu, ale sam nic nie robił.  To wszystko, co teraz się stało, podsunęło mu znów do głowy tą kwestę, która naprzykrzała mu się za każdym razem, ilekroć Takanori zrobił coś, co wykracza poza męską rolę…

 – Tego też nie robiłem nigdy na trzeźwo – wymruczał Akira, odrywając usta od jego rozpalonych warg, lecz nie z żalem, tylko tak, jakby opuszczał je tylko na chwilę i niebawem miał do nich wrócić. Nietęsknie. Chłopak uśmiechnął się tylko pobłażliwie. – Mógłbym cię jeszcze o coś zapytać? – przyrumieniona twarz Suzukiego nagle spoważniała, jakby coś zaczęło ją w tej chwili trapić.

 – Tak – odszepnął słabo chłopak, otwierając ciężkie powieki.

 – Dlaczego jesteś taki… kobiecy?

---

[1] Wg kalendarza japońskiego: 10. sierpnia, roku 1935.

[2] Kiedyś były to zwierzęta cesarskie/szlacheckie.

[3] Suzuki pisze się zazwyczaj znakami „okoń”/„sandacz”.

[4] Mały stolik do herbaty.

[5] (jap.) tzw. Wielka Nauka, ideologiczna podstawa sintoizmu narodowego, propagowana przez rząd, także w japońskich szkołach.

[6] Najogólniej bóstwo wiatru i burz panteonu sinto.

[7] Miłorząb japoński (dwuklapkowy) tak naprawdę występuje jedynie w Chinach, nazwa jest myląca. Jednak ja tak kocham te drzewa, że musiałam. Są piękne http://x.garnek.pl/ga4173/91902de93963ba11134748a3/milorzab_japonski.jpg .

[8] Wasal wasala, czyli jakby samuraj samuraja.

[9] (czyli 7-5-3 odpowiadające kolejnym progom wiekowym) Maluchy trafiają do świątyni najpierw w wieku trzech lat. Od tego momentu mogą zapuszczać włosy. Pięcioletni chłopcy zaczynają nosić spodnie, a dziewczynki tradycyjny strój wkładają w wieku siedmiu lat.

[10] Wyrażanie zawiera kanji „nos” i „wysoki/drogi”.